Bleach Przebudzenie

Jestem? Czy to tylko myśl unosząca się w tej czarnej mazi? A może jestem czyjąś myślą? Czy mam prawo do własnej woli? Czy mam ciało? Czemu nic nie widzę? A jeśli nie mam ciała to jakim sposobem coś czuję?Właśnie...czemu...czemu jestem taki głodny...czuje jakąś natarczywą pustkę...którą wypełnić może tylko...co? Czuję jak gniew zaczyna podpowiadać mi odpowiedzi, głód zaczyna kierować moimi...myślami? Rozrywam okoliczną ciemność gorącym wrzaskiem. Tak! Słyszę sam siebie i ten głos mnie podnieca, podżega ogień we mnie. I dzięki temu zaczynam czuć swoje własne ciało. Czuje się silny, nawet zaczynam cokolwiek widzieć, chyba gdzieś leżę, piasek, ciemne niebo...Gdy już przypominam sobie kim jestem i jak się nazywam gniew zaczyna zjadać moje wspomnienia, wiję się w daremnym oporze bo nie chce ich stracić. Ale to powoduje tylko ból a ból prowadzi do gniewu. Błędne koło, zatracam się i charczę, wyję coraz bardziej obco dla samego siebie. Zresztą ja sam staje się gniewem, tylko gniewem i głodem. Gdy nagle czuję coś innego, coś odwrotnego. To coś zbliża się i gładzi mnie po policzku, policzku? Co to za brednie...co to jest? Bzdury...muszę to zabić, pożreć...nie...Tajemnicza siła jest ciepła ale nie gorąca, jest miła i spokojna, daje pewność...pewność czego? Pewność s i e b i e . Teraz już wiem co to za siła i choć nią gardzę to łapie się Jej jak tonący brzytwy. Miłość. Ktoś mnie kocha. Usiłuje otworzyć oczy i zobaczyć kto to. Ból przeszywa całe moje ciało, które nie jest gotowe na jakikolwiek wysiłek, zaciskam zęby aż boli mnie szczęka i wtedy czuję dłoń, która gładzi mnie delikatnie po policzku, po oczach i kładzie palec na ustach. Zamieram i ból maleje, czuje się lepiej, cieplej i wiem kim jestem. Tylko do kogo należy ta delikatna dłoń? Kto chciałby pomagać Pustemu...inny Pusty? Skupiam się by wyczuć reiatsu ale to zdecydowanie nie reiatsu Pustego, jest dziwne i nie znajome...shinigami! Szok sprawia, że rzucam się cały na ziemi i wrzeszczę bo ból od razu mnie za to karze. Dłoń cofa się i postać chyba wstaje bo nie czuję już oddechu na swoim czole.

- Tak. Jestem shinigami, a Ty jesteś Pustym. A teraz już Arrancarem. I dlatego nie otwieraj oczu, nie poznawaj mnie i nie szukaj gdy odejdę - głos należy do kobiety, jest cichy, spokojny i kojarzy mi się z szumem drzew na skraju lasu w środku lata, jakkolwiek by to nie brzmiało - nie szukaj mnie, żyj i ciesz się życiem.

Głos się oddala, słyszę leciutkie kroki a za chwilę towarzyszy mi tylko cisza. Leże tak jeszcze chwilę w szoku a potem otwieram oczy i mówię sam do siebie.

- Przecież wiesz, że będę Cię szukał. I znajdę.

Wstaję i rozglądam się. Ruszam obolałą szczęką, moje długie kły lśnią w słońcu, nieskazitelnie biała, szeroka koszula z wysokim kołnierzemi lśni w słońcu. Drapię w zamyśleniu końcem palca po dziwnej, opancerzonej brodzie. U pasa z kolcami wisi miecz w czerwonej pochwie i białej rączce. Czarne, poszerzane u dołu spodnie lekko powiewają aż do ziemi. Dziura pustego prześwituje niepokojąco na brzuchu. Długie fioletowe włosy powiewają na wietrze Hueco Mundo. Dolna część mojej twarzy jest pokryta czerwono - białą, zębatą częścią przełamanej maski Pustego. Z nad Niej patrzą na świat czerwone jak krew oczy. Bose stopy rozkoszują się dotykiem piasku. Cały rozkoszuje się siłą buzującą w swoim nowym ciele i tym, że nie czuje już takiego głodu i bólu. Rozglądam się w poszukiwaniu śladów tamtej kobiety ale nic nie widzę.

- Taak...znajdę Cię. To mój jedyny cel.

Ostatnio edytowany przez Nassanael Hanakuro (2013-09-10 11:09:16)