Bleach Przebudzenie

Dobrze, dobry wybór. Ale przecież był oczywisty, prawda? Chyba, żeby zastanowić się od czego zależy wytrzymałość lin i mostów. Ale najczęściej od ich wieku i materiału, z jakiego zostały stworzone.
Skała na której stał obecnie Rin była dosyć spora, w porównaniu z tymi wokół, które przypominały raczej większe kamienie unoszące się w bezkresnej przestrzeni. Spokojnie można byłoby postawić na niej przeciętnych rozmiarów dom. Na samej jej środku rosło maleńkie drzewo, sięgające nie wyżej niż do pasa, gatunku bliżej nieokreślonego. Rin stąpał po czymś w rodzaju mchu, jednak nie był on zielony, jak normalnie, ale w kolorze samej skały, także ciężko było go od niej odróżnić, a tłumił odgłos kroków. I tak, mech ten nie kończył się na skraju skały, ale tworzył dziwny splot, który przypominał ścieżkę na kolejną ze skał, znacznie mniejszą. Mech przerastała jakaś dziwna roślina o zdrewniałych łodygach, która podtrzymywała całą konstrukcję.

Po naciśnięciu na osobliwy roślinny most wydał on z siebie dziwne szczęknięcie. Nic jednak się nie załamało i nie zniszczyło, to tylko ocierające się o siebie łodygi brzmiały w ten sposób. Podłoże było miękkie, ale jako że mchu nie podtrzymywała już skała zachowywał się on zupełnie inaczej. Pod naciskiem tworzyło się wgłębienie, rośliny rozciągały się niczym siatka hamaku dając podparcie dopiero po pewnej chwili. Wyglądało to na w miarę do przejścia, jednak na pewno nie będzie łatwo złapać równowagę, jako że nie ma czego się przytrzymać.
Na szczęście, most nie jest długi. Zaledwie parę metrów dzieli Rina od kolejnej skały, która wyglądem przypominać może salę kolumnową w jakiejś starożytnej świątyni... po latach nieużytkowania.

A więc Rin wybrał nieco dziwną pozycję... chociaż i tak pewnie była to najstabilniejsza z możliwych przy tak niestabilnym podłożu, jakim był ten osobliwy most. Z każdym kroczkiem uginał się pod naciskiem jeszcze bardziej zmniejszając swoją szerokość. Działał jak siatka zaczepiona pomiędzy dwoma platformami na nierozciągliwych linach, których rolę pełniły zdrewniałe łodygi. Most działał dosłownie jak siatka... a jak wiadomo, siatki mają otwory, w których łatwo zagłębić się może... na przykład stopa. I tak się stało ze stopą Rina. W takich przypadkach zawsze łatwiej jest w pułapkę wpaść niż się z niej uwolnić. But chyba się nie uratuje.
W każdym razie, w kątach... czy też nie w kątach, ale na krańcach kolejnej platformy (która kształtem nie przypominała wielokąta) stały kolumny. Wszystko byłoby w porządku, gdyby tylko miały co podpierać! Nie wyglądało na to, żeby w trakcie swojego - na oko bardzo długiego - żywota musiały podpierać cokolwiek. Dodatkowo każda była "z innej bajki", choć po stopniu zniszczenia wyglądały mniej więcej na ten sam wiek. Inne zdobienia, średnica, a nawet wysokość! Jedna z nich nie wytrzymała ciężaru czasu i przewróciła się, tworząc całkiem dogodne przejście na kolejną z platform. Nie będzie ono jednak zbyt proste. Kolumna jest okrągła, w niektórych miejscach ukruszona, o niewielkiej średnicy, tak, że spokojnie można ją objąć ramionami.

Może ktoś wpadłby na inny pomysł co do przekroczenia tego mostku z kolumny... ale w końcu każdy sposób, który działa jest dobry, prawda? Pomysł Rina był dobry, bo nim się obejrzał był już po drugiej stronie. Szybkość często pomaga w utrzymaniu równowagi, było tak i tym razem. Bez problemu znalazł się na kolejnej platformie, która kryła dla niego dwie wiadomości, jak to zwykle bywa - dobrą i złą. Dobra była taka, że dziwnie błyszczący przedmiot znajdował się już na kolejnej platformie, dzieliły go od niego tylko metry. Rin już niemalże mógł zobaczyć co to jest. A zła... no cóż, mostu nie było. Po prostu - zero jakiegokolwiek połączenia między tą skalistą platformą, na której teraz stał a tą, która była jego celem. Pod jego nogami tworzyło się natomiast coś dosyć osobliwego. Platforma dosyć niewielka miała długość idealną, żeby starczyło na dobry rozbieg, pokryta była różnej wielkości kamieniami i skałkami, oprócz jednego, wąskiego paska, który przypominał pas przeznaczony specjalnie do tego, żeby wziąć rozbieg nie skręcając sobie kostek o kamyczki. Odległość od celu tej osobliwej podróży wyglądała na ryzykowną, jednak przy odrobinie szczęścia możliwą do przeskoczenia. Tak, jakby ten świat sam zachęcał Rina do ryzyka, do wykonania tego skoku, który może zaprowadzić go zarówno do celu jego podróży, jak i w bezkresną przestrzeń.

No, skoczył. Wszystko wyglądało bardzo obiecująco, prędkość była największa, jaka tylko mogła, a i wybicie okazało się nienajgorsze. Rin bardzo szybko zbliżał się do krawędzi platformy docelowej, jednak pewne było, że nie wyląduje na niej na nogach, jako że położona była nieznacznie wyżej od poprzedniej. Będzie musiał złapać się brzegu i podciągnąć. To już nie było takie proste. Chociaż ta druga skała była na pierwszy rzut oka niemalże stworzona do tego, żeby się jej złapać, bo wytworzone były specjalne uchwyty i wypustki do tego celu, to nie dało się zauważyć tego, jaką ta skała będzie miała teksturę. Kto by się spodziewał, że Rin chwyci się ich, ale jedna dłoń ześlizgnie się z uchwytu natychmiast, a druga będzie próbowała uczynić to samo kilka sekund później? Mógł tylko patrzeć jak traci kontakt ze skałą... spadnie za trzy... dwa... jeden...
Ale nie spadł. Co się stało? Ktoś go chwycił. Tak się składa, że była tylko jedna osoba, która mogła to zrobić. Ta pomocna dłoń nie trzymała go jednak długo, pomogła mu tylko chwycić się raz jeszcze, innego z uchwytów, który nie był już tak śliski. Wszystko to odbyło się bez słowa.

Chwila wysiłku przy podciąganiu się i Rin był już u celu. Platforma nie była jakaś szczególna. Zwyczajna, lita skała, która w miejscu, którego trzeba było się złapać miała te dziwne uchwyty. Wystarczyło parę kroków, żeby przemierzyć ją wzdłuż i wszerz. Na końcu przeciwległym do tego, na którym wylądował Rin, stał... kamerton widełkowy, przyczepiony do czegoś w rodzaju drewnianego pudełka. Nie był to jednak kamerton przeciętnych rozmiarów, sięgał Rinowi do połowy uda. A, był tam też i młoteczek, który do uderzania w kamerton służy, choć przy tej skali można go nazwać raczej dość porządnym młotkiem.
Kobieta z masce siedziała po turecku na ziemi przyglądając się temu, co zrobi chłopak. Nie odzywała się nawet słowem.

O to właśnie chodziło. Rin nie zdążył nawet usłyszeć dźwięku, jaki ten kamerton wydał z siebie po uderzeniu nieskromnych rozmiarów młoteczkiem, gdyż ocknął się w kwaterach oddziałów. W tym pokoju, w którym się znalazł gdy tylko tu przyszedł, leżący w łóżku, tak jakby po prostu sobie zasnął. W głowie brzęczał mu jednak niezwykle intensywnie, a wręcz natarczywie inny głos, jakby nagle przypomniał sobie pewien fakt, który znał od zawsze, jednak zapytany o niego nie mógł znaleźć w głowie odpowiedzi. Oto brzmiało imię, które nosił jego miecz. Ten, który pomaga mu przekraczać najtrudniejsze granice i obserwuje jego sukcesy. Od teraz będzie mógł pomagać pełniej i skuteczniej.

Rin otrzymuje shi-kai oraz 250 reiatsu. Gratuluję