Bleach Przebudzenie

Również i Amaya była tutaj. Z jakich powodów? Bóg jeden raczy wiedzieć, dlaczego w czasie pełni nigdy nie mogła spać, choćby nie wiem jak próbowała. Wybierała się więc wtedy na spacery, w bardzo różne miejsca, a trzeba przyznać, że tu wybrała się po raz pierwszy. Nigdy jakoś specjalnie nie interesowała jej siedziba Kuchikich, czy jej pozostałości, nie była tu, by żałować, że zniszczyło się tyle bogactw. Po prostu, to miejsce, którego jeszcze nie obeszła. Dlatego też nie miała najmniejszego pojęcia na co trafi, gdy wejdzie, a na pewno już nie spodziewała się, że kogoś usłyszy. Świsty miecza i odliczanie. Niewątpliwie jakiś samotny trening, biorąc pod uwagę, że słychać tylko świsty, a nie szczękanie stali o stal. Coś ją podkusiło, żeby sprawdzić, kto to. Może to i nie jej sprawa... a może i jej, kto wie, warto zerknąć. Gdy tylko usłyszała dźwięki przełączyła się na tryb dyskretnego stalkera. Chciała zobaczyć, sama nie zostając zauważona. Chowając się gdzieś, przemykając między stertami gruzu. No cóż, dowie się, jeśli to coś groźnego, a jeśli nie - może uda jej się nie zakłócić czyjejś prywatności.

Została dostrzeżona. No tak. Nie mogła się przecież spodziewać, że Ryu zna tego typu sztuczki, że posiada okulary, które pozwolą mu ustalić nie tylko, że tam jest, ale także gdzie dokładnie i jaka jest jej tożsamość. Cóż mogła zrobić, żeby jej nie odkrył?
Nie mogła też wiedzieć, że jeśli raz już spojrzy, to nie będzie w stanie oderwać oczu. Do tej pory jedyny mężczyzna, którego widziała w podobnym negliżu to jej brat, a on nie wywoływał tak silnej chęci zatrzymania wzroku w danym miejscu jeszcze na chwilę, w końcu jego widywała od małego i (choć to może zabrzmieć bardzo niewłaściwie) znała niemal każdy skrawek jego ciała na pamięć. To już było coś innego, inny człowiek w innych okolicznościach. Światło księżyca, nocny trening i ta cała atmosfera ścisłej prywatności i tajemniczości czyniły całe zjawisko wyjątkowym i zachęcającym, by patrzeć na nie dalej, choć wcale nie powinno się tego robić. A cóż, również punkt, jakim było dobrze zbudowane, półnagie męskie ciało w samym centrum wydarzenia powodowało wzrost jego notowań. Wzrost notowań nie tylko wydarzenia.
Ale cóż, czy kobieta nie może czerpać przyjemności z bodźców wzrokowych? Czy ten przywilej zarezerwowany jest wyłącznie dla mężczyzn? Ciężko się nad tym zastanawiać, gdy zostaje się przyłapanym. Tak oto pani porucznik wyszła na zapaloną podglądaczkę nocnych treningów dziedzica Kuchiki.
-Przepraszam najmocniej, wybacz! - krzyknęła zaraz, wyskakując zza gruzów niczym z procy z twarzą przypominającą kolorem dojrzałe jabłko. -Ja przechodziłam tędy tylko... Usłyszałam hałas i chciałam sprawdzić... Spojrzałam tylko! Wybacz! - zaczęła tłumaczyć się rozgorączkowanym głosem. Dlaczego on musi ją spotykać zawsze w najgorszych sytuacjach? Dlaczego zawsze musi się dziać coś, co działa mocno na jej niekorzyść? W ten sposób nigdy jej nie polubi!

Gdyby tylko było to możliwe Amaya prawdopodobnie zaczerwieniłaby się jeszcze bardziej. Taki wstyd! Na prawdę początkowo planowała tylko sprawdzić, czy przypadkiem nie grasuje tu żadna dusza, bo mur bądź co bądź nie został jeszcze całkowicie zamknięty, a została popatrzeć tylko na jedną małą chwilkę. O jedną za dużo.
-Nie wiem, za kogo mnie uważasz, ale ja nie wykorzystuję rozkazów do zaspokajania własnych zachcianek. - odpowiedziała i spuściła wzrok. Po pierwsze dlatego, żeby nie patrzeć na tę jego kamienną twarz. Za każdym razem kiedy spoglądała w te jego lodowe oczy czuła się jakaś... gorsza? Na najniższym możliwym stopniu drabiny społecznej, albo w ogóle poza nią? A po drugie dlatego, że... no... właśnie zsunęło mu się to kimono, a nie chciała przecież wyjść po raz kolejny na jakiegoś fanatycznego podglądacza. Wystarczająco wstydu narobiła sobie jak na jeden dzień.
-Ja... więc... skoro to tylko ty... jeśli... - zaczęła jąkając się, po czym wzięła głęboki wdech i skleciła w końcu całe zdanie - Skoro nie ma tu żadnego przestępcy, ani nic innego czym powinnam się zająć, to przepraszam, że zakłóciłam twoją prywatność... i chyba już pójdę. - przez cały czas nie odważyła się podnieść oczu. Co z tego, że ona jest porucznikiem, Kuchiki zawsze roztacza wokół siebie aurę wyższości, której nie sposób się oprzeć.
-I masz rację, nie przystoi mi takie zachowanie, dlatego błagam o wybaczenie. Jeśli trzeba, poniosę konsekwencje.

Kuchiki sami stworzyli wokół siebie tą aurę. I rzeczywiście, nie ważne jak bardzo się postarasz, nigdy nie będziesz taki jak oni. I dobrze. Amaya nigdy nie chciałaby być taką osobą, na którą z racji samego nazwiska ludzie patrzą ze strachem, dystansem, a czasem nawet nienawiścią. Jej przodkowie nie mieli pałaców ani strażników. Możliwe nawet, że w ogóle nic nie mieli, ale cóż to za różnica. Liczy się tylko to, na co sama sobie zapracowała. Nikt nie będzie patrzył na nią krzywo, gdy wybuchnie śmiechem, oraz nie uzna za hańbę dla niej gdy zdarzy jej się rozpłakać, bo nie jest osobą wytworną, czy wyżej postawioną. Wolno jej upadać i podnosić się, a nikt nie będzie wypominał jej tego do końca jej dni. Nikt nie będzie z taką pasją plotkował o szczegółach jej życia prywatnego. Po co chcieć, by było inaczej? Nigdy nie zostaniesz prawdziwą częścią grupy, jeśli nie będziesz  na każdym kroku prezentować, że jesteś taki sam jak jej członkowie. Który shinigami ma Kuchikich za "swoich ziomków"? Wszyscy widzą cię tak, jak sam siebie zaprezentujesz. Amaya podejrzewała jednak, że Ryu jest taki, bo uczono go tego od samego urodzenia. Współczuła mu nawet tego, że zawsze musi tak strasznie dbać o każde ze swoich zachowań. Gdzie swoboda i beztroska?
Gdy stwierdził, że tylko żartował, odważyła się podnieść oczy. Na szczęście już teraz widziała go całkiem ubranego i mogła patrzeć nie będąc o nic oskarżaną. Mimo wszystko jej wzrok był trochę podejrzliwy. Zawsze poważny Kuchiki żartuje? A może po prostu z niej stroi sobie żarty? To bardziej pasowałoby do jego lodowego wizerunku...
Ręce zaczęły jej się lekko trząść, gdy tak się do niej zbliżał, bo na myśl przychodziły jej różne sposoby, w jakie mógłby chcieć wyrównać rachunki. Na szczęście, zaproponował taki, na jaki całkowicie była skłonna się zgodzić. Herbatka. Doskonały pomysł, noc przecież była chłodna.
-Już myślałam, że sam zechcesz sobie mnie pooglądać - roześmiała się nerwowo, próbując całą sytuację przeobrazić w żart. Niestety, nieco kiepski. - To doskonale wyrównałoby rachunki. Ale herbatę wypiję z najwyższą chęcią. - no cóż, dziewczyna powoli zaczynała już wracać do normalnego stanu emocjonalnego i koloru.