Bleach Przebudzenie

Amaya słyszała, że tylko w tym miejscu w mieście można tak na prawdę obejrzeć porządny wschód słońca. Gdy się o tym dowiedziała, od razu miała niezwykle ambitne plany, żeby się tu pojawić, jednak czasem obowiązki, a czasem po prostu ciepłe łóżko i mięciutka poduszka odwodziły ją od tego pomysłu. Pewnego dnia jednak ustaliła datę, kiedy tu przyjdzie i obiecała sobie tego postanowienia przestrzegać. I oto nadszedł ten dzień, kiedy porucznik oddziału czwartego jeszcze przed świtem znalazła się właśnie tutaj. Było jeszcze niemalże całkiem ciemno, kiedy przetarła rękawem swojego kimono skrawek ławeczki, mokrej od opadającej już rosy i usiadła, oczekując. Myślała sobie, jak dawno nie oglądała takich pięknych rzeczy dla przyjemności. Arashi nie lubił takich krajobrazów, szczególnie w porze, gdy mógł sobie spokojnie spać. A szkoda, nie wie co traci.

Amaya musiała wiedzieć, że jest tu inny shinigami. Wyczuwa przecież reiatsu, nie chciała jednak zakłócać odpoczynku ani sobie, ani jemu. Sam zechciał się do niej przysiąść, cóż. Zawsze lepiej mieć jakieś towarzystwo. Na dodatek, to jej podopieczny, kojarzyła go z oddziału... mimo wszystko, w oddziale jest mnóstwo osób, więc niestety nie mogła pochwalić się znajomością jego imienia. Dobrze chociaż, że znała twarz. A mogła widzieć ją już dokładniej, bo z każdą chwilą robiło się coraz jaśniej. Lada moment zza horyzontu zaczną wyłaniać się pierwsze promienie słońca.
Nie odpowiedziała, skinęła tylko z uśmiechem głową na przywitanie, by nie zakłócać ciszy, którą chłopak stworzył, dosiadając się prawie bez słowa. No cóż, może jeszcze rozkręci się rozmowa. Ale nie w tym momencie. Ta chwila jest najważniejsza, przyszła tu po to, żeby wszystko dokładnie zobaczyć i zapamiętać.

Dziewczyna obserwowała wschód słońca z zapartym tchem, ale musiała wręcz na chwilę odwrócić od niego wzrok, żeby zerknąć na chłopaka, który kłaniał się słońcu. Rozbawiło ją to nieco, więc dalej przyglądała się już zjawisku z szerokim uśmiechem. Dziwny rytuał. Dla niej rytuałem było codziennie rano przywitanie się z bratem, czy to przez odwiedzenie go w jego pokoju, czy też przez rozmowę przez tą dziwną bransoletkę, dzięki której mogła namierzyć go zawsze i wszędzie. Tak, to bywało czasem dla niego niewygodne... ale cóż, od siostry się już nie uwolni.
-Ja? To samo co i ty, oglądam wschód słońca. - odpowiedziała, w pełni szczerze. No bo co to za pytanie, po co przychodzi się do parku wschodzącego słońca o poranku?

-Tak się złożyło, że akurat dzisiaj jestem tu pierwszy raz. Na prawdę trudno mi wstać tak wcześnie... - uśmiechnęła się, jakby z lekkim poczuciem winy. A to poczucie winy spowodowane było świadomością własnego lenistwa. Tyle ciekawych rzeczy mogłaby zrobić i zobaczyć, gdyby nie jej wyjątkowe zamiłowanie do życia wygodnego. No ale cóż, ona i tak nie jest tą, która w konkursie na największy stopień lenistwa zajęłaby pierwsze miejsce. W sumie, patrząc na wszystkich członków Gotei, to pewnie nie byłaby nawet w pierwszej setce.
-Wal śmiało. - odpowiedziała z szerokim uśmiechem. Szczerze mówiąc, to nie zastanawiała się za bardzo nad tym, jakie chłopak może zadać jej pytanie. Może będzie żałowała, że się zgodziła? Nie w jej stylu byłoby jednak odmówić. To ona przecież jest w Seireitei znana z tego, że traktuje wszystkich najżyczliwiej jak tylko się da.

Weszła do parku. Dużo się ostatnio działo. Musiała wyjechać... Nie była gotowa na bitwę, która się stoczyła. Jak na złość oczywiście to oni wyszli w niej na tych złych. Po mimo skąpych informacji nie podobało jej się. Uważała, że to wina shinigamich, iż nie umieli sobie poradzić z pustymi
- W końcu nie można wszystkiego zrobić samemu tak? Oni też powinni pracować a nie! Wysługiwać się nami
Nie była zadowolona... Miała nadzieję na odstresowanie się i uspokojenie myśli po powrocie do kraju. Stary dom pusty, nikogo znajomego w okolicy... czyżby została ostatnim żyjącym Quincy? Nie zdziwiłaby się. Jej rodzina ma tendencje do tego. Spacerowała więc od drzewa do drzewa rozmyślając nad tym co teraz z nią będzie. Z nią i jej dalszą edukacją. Usiadła w końcu na jakiejś ławce i spojrzała w niebo
- Chyba nie będzie padać co?
Zastanawiała się jakby sama do siebie. Tylko cichy syk sugerował postronnemu obserwatorowi żeby mieć się na baczności. Ta jednak zamknęła oczy, odchylając głowę do tyłu. Delektowała się tą ciszą

Ostatnio edytowany przez Hebi (2015-03-03 21:20:10)

Momentalnie otworzyła oczy Pięknie. Jeszcze tego mi brakowało. Shinigami i pusty... w sumie... Chyba mnie nie zauważyli... a jakby tak mu ofiarę sprzed nosa sprzątnąć? Pozycja idealna do strzału
Zastanawiała się, odgarniając z oczu niesforne kosmyki, które śmiały jej teraz zasłaniać całą akcję. Powoli przesunęła się za drzewo. Obrona zawsze jakaś jest. Wtedy odetchnęła głęboko i napięła łuk, który w tej chwili zalśnił jej w ręce. Jeden wdech i uniesienie łuku. Wycelowanie i wypuszczenie strzały. Cofnęła się wtedy nieco sprawdzając czy strzała sięgnęła celu. Miała nadzieję, że tak

Stała tak chwilę mając nadzieję, że jej nie zauważy. No bo po co ma się wtrącać w walkę? Ostatecznie, kiedy gryzło ją już sumienie, że tchórzy wyszła ku niemu. Miała na sobie białą, jak na Quincy, sukienkę przed kolano. Góra jej stroju była uszyta na wzór gorsetu z tyłu związywana a ramiona był okryte koronką. Spódnica opadała w dół lekko tylko marszczona. Przez ramię przewieszona dość duża lniana torba. Całość nadawała jej nieco dziewczęcy wygląd.
- Wydawałeś się waćpan pomocy potrzebować. Nie miej pretensji ku mnie. To tylko praca...
Wzruszyła ramionami patrząc na niego ukradkiem. Przyglądała mu się z bezpiecznej odległości. Zżerała ją ciekawość po co on też go tu ściągał zamiast załatwić od razu na miejscu. Tak przecież byłoby szybciej! No ale kto tam zrozumie Bogów Śmierci?