Bleach Przebudzenie

//Shimoune//

Głos cały czas coś mówił, po odpowiedzi ze strony dziewczyny jednak na chwilę przestał. Po chwili znowu się odezwał, tym razem jednak wyraźniej. Krzyczał coś raz po raz, za każdym razem wyraźniej. Po chwili dziewczyna była w stanie zrozumieć czego ten głos od niej chce. A dokładniej, jakie słowa ten głos krzyczał. Było to imię dziewczyny:
- Shimoune! Shimoune!
Imię dziewczyny rozbrzmiewało raz po raz. Po chwili też była ona w stanie określić skąd ten ktoś ją nawołuje. Głos dobiegał zza jej pleców. Po odwrócenia się, Shimoune była w stanie zauważyć... coś. Na pewno coś. Trudno było określić co to było. Na pewno przypominało to humanoidalnego wilka... Białego wilka. Miał on na całym ciele czarne znaczenia. Mierzył on sobie około dwóch metrów. Na jego ramiona i plecy opadała biało-czarna grzywa. Do tego miał dwa, czarno białe, pokryte futrem i piórami, rozłożyste skrzydła. Był to całkiem imponujący widok. Aż trudno było uwierzyć że to się dzieje naprawdę. Owy wilk, kroczył (albo kroczyła, nie określiłaś płci) powolnym krokiem w kierunku Shimoune.
Wszystko to wydarzyło się zanim dziewczyna podeszła do Hollowa i go obejrzała, czy też zaatakowała.


//Jou//

Po chwili też Jou był się w stanie zorientować skąd dobiega głos i co dokładnie ktoś chciał mu powiedzieć. Wypowiedzi robiły się coraz bardziej zrozumiałe, aż w końcu nie było żadnych zakłóceń w rozmowie. Po chwili również w zasięgu wzroku pojawił się rozmówca chłopaka. Był to całkiem osobliwie wyglądający mężczyzna.  Miał on postać czarnego człowieka istoty podobnej do ptaków. Posiadał też głowę ptaka z czarnymi piórami. Jego ramiona był niczym ptasie skrzydła - pokryte czarnymi piórami. Jego nogi były ptasie ze szponami niczym u jastrzębia, a także pokryte czarnymi piórami, podobnie zresztą jak klatka piersiowa. Na plecach miał dość grubą linię piór, które były czarne i fioletowe. Pojawił się obok Jou tak nagle. Po prostu podszedł. Był on aktualnie kilka metrów od niego, za Hollowem z ogonami. Szedł powoli w kierunku chłopaka. Tym, co mówił cały czas było imię chłopaka:
- Jou! Tutaj jestem. Usłysz mnie.
Nawoływał on chłopaka. Chciał zwrócić na sobie całą uwagę Shinigami.

Czarnowłosa zatrzymała się w pół kroku słysząc własne imię. Głos dobiegał zza jej pleców, dlatego nie dziwne było, że odwróciła się w jego stronę unosząc w pozycji bojowej obie katany.
- Kim jesteś i czego chcesz? Co zrobiłeś?
Warknęła do niego Shimoune w pierwszej chwili traktując jako wroga. Humanoidalna postać wilka nie przerażała jej, raczej sprawiała wrażenie dziwnie znajomej...Złote oczy powiodły po całej jego sylwetce zatrzymując się na czarnych piórach, białym futrze z czarnymi znaczeniami, skrzydłach. Wilk szedł w jej kierunku, ale ona nie zamierzała się ruszyć nawet na chwilę. Trwała w pozie gotowej do obrony w każdej chwili, jeśli tylko dostrzeże jakiś przejaw agresji, na pewno ruszy na niego natychmiast nie dając mu szans na jakąkolwiek reakcję.
- Kim jesteś?
Ponowiła pytanie mrużąc oczy i przyjmując nieco agresywniejszą pozę, która jasno miała dawać do zrozumienia, że jeśli jej nie odpowie marnie skończy. Mimo wszystko w jej postawie była pewna niepewność. Czas wokół zatrzymał się, przybrał barwy sepii z jakiegoś powodu. Czy to on był tym powodem? Czy to właśnie ten wilk był sprawcą tego całego zamieszania? A jeśli tak, to kim był, czego chciał? Tysiące myśli kołatało się po jej głowie nie pozwalając odetchnąć nawet na chwilę. Wszystko to sprawiło, że w tej chwili nawet nie czuła już bólu, a zmęczone ciało zeszło na drugi plan. Zamarła w jednej pozie oczekując odpowiedzi stanęła bokiem, by kątem oka widzieć Hollowa. Co prawda nie ruszał się od dobrych kilku chwil, ale może się ruszy za chwilę, a ona nie będzie na to gotowa? Musiała być przygotowana na każdą ewentualność, wokół niej budowała się atmosfera napięcia tak gęsta, że można ją było kroić nożem, a w powietrzu zawisło zadane wcześniej pytanie.

Rozejrzał się uważnie po nowej okolicy. Zaczął się zastanawiać, co się tu do cholery dzieje? Chwilę zajęło mu zorientowanie się, że już nie wisi na ogonie Pustego, zatem przeżył jeszcze większy szok. Co do okolicy, rozglądał się uważnie starając się zapamiętać wszystko dosłownie. Całą tę dziwność tego miejsca. Aż go czasami ciarki przechodziły jak widział ile tu jest śmierci. Klatki z jakimiś szkieletami. Brak trawy, nieba i słońca przede wszystkim. Wywnioskował także, że las, który był niedaleko także był martwy. Jou widział w tym momencie śmierć w swej najczystszej postaci. Zacisnął jeszcze mocniej dłoń na rękojeści no-dachi.
-Gdzie jesteśmy? - zapytał po chwili, w sumie to było pierwsze pytanie jakie mu przyszło do głowy. Nie wiedział zbytnio co się tu dzieje. Czy zaczął wariować?
- I powiedz mi kim jesteś i co tu robimy! Gdybym wiedział to o czym mówisz nie zadawałbym zbędnych pytań prawda? - może rzeczywiście? Przecież jeśli wie się pewne rzeczy to się o nie człowiek idiotycznie nie pyta.
Ale do cholery skąd to stworzenie tyle o mnie wie? - zapytał Jou samego siebie w myślach.

Wygląd Kurasu - Ducha:

//Jou//

Rozmówca wysłuchał tego co Jou miał mu do powiedzenia, po czym spojrzał się gdzieś w dal. Obserwował coś w oddali, nie wiadomo co. Stał tak zamyślony, a po chwili przemówił swoim spokojnym głosem:
- Jesteśmy w twoim wewnętrznym świecie. - krótko wyjaśnił co to za misje w którym się teraz znajdują, po tym zaś znowu spojrzał się on na Shinigami - I już ci mówiłem, moje imię brzmi [...]. Chociaż teraz powinieneś też zrozumieć jaką pełnię funkcję w twojej egzystencji. - i znowu, Jou nie był w stanie zrozumieć jak brzmi imię tajemniczego rozmówcy.
Kruk odwrócił swój wzrok znowu, i ponownie zaczął obserwować coś odległego, czego nikt inny nie był w stanie zauważyć. Najwidoczniej czekał na reakcję chłopaka


//Shimoune//

Wilk przeszedł się kilka kroków, zachowując taki sam dystans od Shimoune. Cały czas ją obserwował. Sprawdzał, jak zareaguje na zmianę otoczenia. Zanim jeszcze dziewczyna zapytała się o ich aktualne miejsce pobytu, rozmówca odgryzł jej się na wcześniejsze "warknięcie":
- Naprawdę nieźle udajesz tępą, wiesz? - po czym wyszczerzył swoje kły. Na następne pytanie zaś odpowiedział, też spokojniejszym głosem:
Skoro nie możesz się domyślić kim jestem, to oczywiste że nie wiesz też gdzie jesteśmy. Myślałem że jesteś bardziej zmyślna. Znajdujemy się w twoim wewnętrznym świecie. Twoim własnym wymiarze. Tak wygląda wytworzona przez ciebie rzeczywistość. - uśmiech nie znikał z jego twarzy. Znowu zaczął chodzić dookoła Shimoune, zachowując ten sam dystans - A teraz, skoro już wiesz gdzie jesteśmy, to może nareszcie będziesz wiedziała kim ja jestem, co?

Oprawa muzyczna do Świata

- W mojej egzystencji? - Zapytał lekko zdziwiony Jou. Nie wiedział już co o tym wszystkim myśleć. Nie wiedział kim jest owy ptak, który był nad wyraz humanoidalny. Skoro to był jego wewnętrzny świat to czy to oznacza, że umarł. Dopiero po chwili kiedy zaczynał mniej więcej rozumieć o co chodzi owej postaci schował Zanpakutou do sai. Następnie przeczesał dłonią czuprynę starając się znaleźć w tym wszystkim jakąś logiczną całość. Zaczął rozglądać się jeszcze uważniej szukając jakiejś podpowiedzi w tym wszystkim. W tym jego świecie "wewnętrznym" jak to zostało ładnie nazwane przez ową postać. W końcu zaczął bardziej się przyglądać samej postaci, może na coś wpadnie, może już kiedyś o tym kimś słyszał?
- Skoro jesteśmy w moim wewnętrznym świecie, zapewne jesteś kimś w rodzaju strażnika tegoż świata, świadczyć może to, chociażby, że ja sam z siebie nie mogłem się tu znaleźć. Wciągnąłeś mnie tutaj. Ale dlaczego dopiero teraz? - zapytał wpatrując się nadal w humanoida.

Czarnowłosa spojrzała na wilka wilkiem, a jej wyraz twarzy do złudzenia w tej chwili przypominał wilczy pysk.
- Daruj sobie - warknęła tylko nie przyznając się, że nie słyszała jego imienia. Może uważała to za jakąś ujmę na honorze? Pewnikiem tak. Powinna go była usłyszeć, powinna usłyszeć jego imię, a tymczasem słyszała tylko kolejne słowa, na których dźwięk krew zaczynała wrzeć.
- Całe życie? Więc dlaczego dopiero teraz się ujawniłeś? Wiem, pewnie masz mnie dosyć ty paskudny futrzaku - uśmiechnęła się lekko, ale tępej dzidy już nie zdzierżyła. Wystrzeliła w jego kierunku jak z procy unosząc obydwie katany jak do cięcia. Jeszcze krok, jeszcze jeden i sięgnie go ostrzem, ale...zatrzymała się tuż przed nim uśmiechając zawadiacko.
- To też przewidziałeś mądralo? - nie zaatakowała go, a normalnie by tak postąpiła. Być może w tej chwili chciała mu pokazać, że wcale nie jest taka przewidywalna jak mu się wydaje, chociaż jeśli był częścią jej duszy, to zapewne mógł się domyślić, że będzie chciała mu zrobić na przekór. Masakra.
- Bardziej ciekawi mnie jak taki futrzak jak ty nie ma pcheł - zrobiła do tego wielkie oczy, jakby faktycznie była to zagadka na skalę światową. Jednak po chwili już uśmiechnęła się lekko i westchnęła cicho - No to po co mnie tu wezwałeś? Na pewno nie po to, żebyśmy się obrzucali wyzwiskami jak małpy gównem? Skoro obserwowałeś mnie całe życie wiesz doskonale, że moja wyobraźnia w tym temacie jest nieograniczona.
W jej słowach pobrzmiewał żart, ale i ciekawość. Złość minęła równie szybko jak się pojawiła teraz zastąpiona przez zwykłą ciekawość okraszoną nutą wesołości i sarkazmu.

//Shi

Wilk tylko się zaśmiał, po czym odpowiedział:
- Tak, od początku. Nie istniałabyś beze mnie. A zresztą, na cholerę mam ci to mówić? Skoro już wiesz kim jestem to chyba jak przystało na Shinigami powinnaś wiedzieć dlaczego jestem dla ciebie taki ważny. A może, ty nie jesteś prawdziwym Shinigami? - wszystko to powiedział zanim Shi wyskoczyła na niego z bronią. W momencie w którym jednak zamachnęła się na niego i już miała szansę by go pociąć, zerwał się podmuch wiatru a wraz z nim śnieg. Fala śniegu i podmuch powietrza uderzył w dziewczynę, zwalił ją z nóg i odesłał na kilkanaście metrów w tył. Lot swój zakończyła w fałdzie białego puchu. Nie zadało to jej żadnych obrażeń, prędzej upokorzyło... Ale to już kwestia honoru. Po chwili Shimoune usłyszała jak wilk kończy swoją wypowiedź:
- Czemu dopiero teraz? Bo nie dopuściłbym gówniary która mieczem machać nie umie do zobaczenia mojej prawdziwej formy. Ot co! Nie wyobrażaj sobie za dużo, bo cię zajebię. A wezwałem cię tu, bo chyba potrzebowałaś mojej pomocy. Koniec końców, jak umrzesz to ja razem z tobą. Niestety, jesteśmy związani. Mnie też się nie podoba przymus przebywania obok kogoś na twoim poziomie intelektualnym, pomiocie. Mam zamiar ci ofiarować moją moc, jednak musisz mi pokazać że jesteś godna. Chodź tutaj! Walcz ze mną! Pokonaj mnie! Pokaż że masz jaja i się nie boisz! Chodź, albo sam cię rozku*wię!
Shimoune mogła zobaczyć, że dookoła nich, wszędzie w zasięgu wzroku pojawiły się miecze różnego kształtu powbijane w ziemię. Dwa z nich pojawiły się obok ducha. Ten sięgnął po nie, wyjął obydwa, zakręcił młynki w powietrzu i przyjął pozycję bojową, czekając na atak ze strony dziewczyny. Warto wspomnieć że Shimoune nie miała tu własnych katan, więc musiała dobyć broni spośród tych znajdujących się tu. Bronie których dobył przeciwnik, to były dwie proste katany. Nic charakterystycznego, były one całkowicie identyczne.


//Jou

Duch uważnie lustrował chłopaka swoimi oczami, a kiedy Shinigami oznajmił chęć poznania celu tej całej podróży, kruk skinął głową po czym jego głos znowu rozbrzmiał:
- Dobrze w takim razie. Może i jesteś godny otrzymania mojej mocy, ale najpierw, musisz mi udowodnić to w boju. Będziesz ze mną walczył. Jeśli wygrasz, otrzymasz część mojej mocy. Jeśli przegrasz, zginiesz. - i nie czekając na reakcję uniósł swoje ręce w górę, a rzeczą towarzyszącą temu gestowi było wynurzenie się spod ziemi niezliczonej ilości ostrzy. Były to najróżniejsze ostrza o najróżniejszych kształtach. Można było pomiędzy nimi spokojnie biegać. Znajdowały się one wszędzie w zasięgu wzroku, nieważne gdzie byś pobiegł, mógłbyś tam dobyć jednego z tych ostrzy.
Kruk chwycił jedno z ostrzy. Była to zwyczajna, prosta katana. Dzierżył ją w prawej ręce.
- Walcz ze mną! - ryknął, po czym wycelował czubkiem swojego miecza w chłopaka. Najwyraźniej za pomocą obecnych wszędzie broni będzie on musiał go pokonać.