Bleach Przebudzenie

Minęło dość sporo czasu zanim Jou powrócił do obozowiska. Co prawda nie udałoby mu się to bez drobnej aczkolwiek znaczącej pomocy Shimoune z II. Dywizji. Ich stan jak widać było na pierwszy rzut oka był różny, można by rzec nawet, że skrajny. Shimoune delikatne zadrapania oraz poparzenie nogi. Jou natomiast....większość obozowiczów, mogła się zastanawiać w jaki sposób on w ogóle chodzi. Poraniona klatka piersiowa, bark. Jucha się lała w sumie to bardziej to mniej. Widać mieli oboje dość kiepski poranek. Jakoś doczłapał się do skrzydła szpitala polowego i od razu położył się na wolnej pryczy. Miał już dość dnia dzisiejszego. Musiał odpocząć po prostu i zaleczyć rany jakich doznał.

Pomimo tego, że po ostatnich walkach było dużo rannych, to pojawienie się dwóch nowych osób potrzebujących leczenia nie umknęło uwadze kilku przechodzących korytarzem członkom oddziału. Prawie natychmiast wszyscy rzucili się ku poszkodowanym kiedy ci tylko weszli do sali. Trójka z nich podeszła do leżącego Washizashiego, zaś ostatnia shinigami oddzieliła pokój parawanem zapewniając obu stronom nieco prywatności, po czym wzięła Shimoune pod ramię i skierowała ją na wolne łóżko.
- Co my tu mamy - mruknęła ogarniając pasemko czarnych włosów za ucho i przyglądając się dziewczynie - Kilkanaście stłuczeń, oparzenie nóg... Oby się jeszcze nie okazało, że masz pęknięte żebro. No, ale obejdzie się bez żadnych problemów, nie to co z tamtym - tu ruchem głowy wskazała na odzielający pokój kotarę i wyciągnąwszy obie ręce przed siebie rozpoczęła leczenie za pomocą kido.
W tym czasie po drugiej stronie cała trójka uwijała się ja tylko mogła od kiedy tylko zasłona udzieliła ich od pań. Obrażenia Jou były zbyt poważne, by posłużyć się samym kido.
- Trochę się prześpisz - powiedział szatyn po tym jak wstrzyknął rannemu jakiś biały specyfik - Za parę godzin najpewniej się obudzisz, ale proszę, nie wstawaj zaraz po tym z łóżka.
Ledwie skończył mówić, a chłopak począł senność. Z trudem zrozumiał słowa które wypowiedział innych medyk który właśnie przyniósł kilka zwojów bandaży, a sądząc po ich ilość opatrunek będzie słusznej wielkości, podczas gdy ostatni z trójki ze skupieniem na twarzy używał kido, by choć trochę powstrzymać krwawienie.
- Chyb... ni... obejdzi... si... be... bliz...

- Czyli z żebrami wszystko w porządku... To dobrze. Będzie trochę mniej do kombinowania - oznajmiła pani medyk nie przerywając leczenia ran. - Co zaś tycz twojego kompana, to sama nie wiem. Na pierwszy rzut oka wygląda jakby go coś przeżuło i wypluło. Ale spokojna głowa. Nasza czwórka jest jedną z najlepszych. Mieliście dużo szczęścia, że akurat skończyliśmy zajmować się poprzednimi rannymi. Przez tą inwazję Hollowów mam teraz ręce pełne roboty... - dziewczyna naprawdę nieźle się rozgadała wciąż wpatrzona w swoje dłonie i nie zwracając uwagi na nic więcej. Nawet na kosmyk czarnych włosów który ponownie opadł jej na twarz - A tak w ogóle to jaka jest wasza godność? Będzie tego potrzebować do wypełnienia papierów.
Nim jednak zdążyła doczekać się odpowiedzi kotara częściowo się odsunęła i dziewczyną pokazał się krótko obcięty szatyn, który zaraz ponownie zasłonił drugą część sali i szybko wyszedł na korytarz nie odzywając się do nich nawet słowem.
- Czyli trochę troszkę dłużej tutaj poleży - posumowała czarnowłosa po raz pierwszy odrywając spojrzenie od swoich rąk i patrząc za mężczyzna.

Dziewczyna puściła mimo uszu dowcip Shimoune wracając do dalszego leczenia.
- Hmm... Jest z naszego oddziału powiadasz? No w sumie wydawało mi się, że już go gdzieś widziałam - dodała tylko po tym jak dowiedziała kim się wszyscy zajmują.
Przez następne kilka minut shinigami nie odezwała się już ani słowem już ani słowem skupiając się do reszty na leczeniu ran swojej pacjentki.
W między czasie do sali wrócił szatyn i ponownie bez odezwania się ani słowem zniknął za kotarą.
- No i gotowe - oznajmiła w końcu zabierając ręce sprzed Shimoune i strzepując lekko dłońmi - Wszystko już z tobą w porządku, ale jakbyś mogła przez kilka godzin nie szaleć, to było by ekstra. Dziękuję za cierpliwość.
Ukłoniła się lekko z uśmiechem i wyszła na korytarz. Najpewniej by wypełnić wspomniane wcześnie papiery. Niedługo później kotara rozdzielająca salę wróciła na swoje stare miejsce ukazując wyraźnie zmęczonych shinigamich który dotąd zajmowali się ranami chłopaka oraz i jego samego śpiącego na łóżko na którym sam się położył.
W czasie separacji obu połówek pomieszczenia niczego świadom Jou dorobił się pokaźnego opatrunku na klatce piersiowej, a pościel na której leżał została zmieniona na czystą.
- Jakby się obudził, mogła byś przypilnować, by nie próbował zaraz wstawać? - spytał się ścięty na jeża czarnowłosy shinigami patrząc na Kureiji i pocierający ze zmęczeniem czoło - Nic mu raczej nie będzie, ale dwa dni musi spędzić w łóżku.
I własciwie nawet nie czekając na odpowiedz wyszedł za pozostałą dwójką z sali.

Ostatnie co pamiętał to zbliżające się do jego oczu łóżko. No cóż, niezbyt przyjemna wizja. Czyżby umarł?
Nie, na pewno nie. Gdyby umarł świat nie byłby tak paskudny po otworzeniu oczu. Wszystko go bolało. Najwidoczniej organizm jeszcze nie przyjął do wiadomości faktu, że rany zostały uleczone w miarę możliwości medyków. Oczami błądził po pomieszczeniu starając się w jakiś sposób je rozpoznać. Zajęło mu kilkanaście minut zorientowanie się, że nic z tego. Za krótko byli na Ziemi aby..."-Nie ważne"- powiedział głos w jego głowie. Jou od razu go rozpoznał i uśmiechnął się sam do siebie. W końcu słyszał swego Zanpakutou i był z tegoż powodu zadowolony. Jak przez mgłę pamiętał ostatnie sekundy walki z Adjuhasami. Dopiero po tym wszystkim otworzył szeroko oczy i zerwał się z pryczy.
-Shimoune! - krzyknął jakby przerażony. Był święcie przekonany, że Ona tam została. Dlatego też w jego głosie można było wyczuć naprawdę wiele emocji. Jak na przykład gniew, zawód, smutek, radość czy strach....
Kiedy tak szarpnął się do góry poczuł ból przeszywający jego ciało. Nie wiedział czemu, ale właśnie był cały mokry od potu. Może miał koszmary?

Rozejrzał się zdezorientowany.  Nie wiedział przez dłuższą chwilę co się dzieje. Przez jego ciało przeszedł spazm bólu. Szczególnie w prawym barku. Z racji podpierania się na rękach szybko opadł na pryczę i zaczął mocniej oddychać. Starał się złapać jak najwięcej powietrza i w jakiś sposób zapomnieć o bólu, który wykrzywił jego twarz. Kiedy już mniej więcej się uspokoił odwrócił głowę w stronę Shimoune i uśmiechnął się do niej.
-Widzę, że nic Ci nie jest. To dobrze... - Jego głos był dziwny. Taki jakby starał się by nie czuć w nim było swego rodzaju ulgi. Raczej coś na granicy obojętności a troski. Co prawda więcej w nim było troski aniżeli czegoś innego. Lewą dłonią przetarł twarz starając się jakoś dobudzić. Kiedy tylko to zrobił mogła zobaczyć na jego twarzy zmęczenie i troskę. Postarzyło go to o kilka lat dosłownie.
- Co...co tam się właściwie stało? Nie pamiętam zbyt wiele....zbyt dużo krwi straciłem podczas gdy ten... - Widać było po Jou, że jest wściekły, bezradny na swój sposób. Ponownie był zbyt słaby. Dlatego właśnie tu jest. Dlatego tu leży skazany na pomoc innych....

Ostatnio edytowany przez Washizashi Jou (2015-02-17 19:49:01)

Czarnowłosa machnęła ręką na Jou, jakby chciała go samym tym ruchem położyć na łóżku.
- Leż, nic mi nie jest - mruknęła właściwie nie mając zbyt dużo czasu na jakąkolwiek reakcję, bo już do pokoju wpadł medyk, którego kojarzyła sprzed paru chwil. Spojrzała na niego poważnie chcąc mu odpowiedzieć na pytanie "Wiatru nie ma, w dupę wieje", ale się powstrzymała. Uśmiechnęła się tylko lekko sama do siebie słysząc opieprz, jaki zafundował mu medyk. Potakiwała głową, jakby zgadzała się z każdym jego słowem, po czym znieruchomiała. No tak, koniec odpoczynku. Westchnęła cicho.
- Oczywiście, wystarczająco już odpoczęłam - nie było to do końca zgodne z prawdą, ale jej rany nie były na tyle poważne, by siedziała jak ten cwel nic nie robiąc. Dlatego podniosła się ze swojego miejsca i spojrzała na Jou - Trzymaj się i słuchaj się medyków, na razie - machnęła mu na pożegnanie dłonią wychodząc na zewnątrz wzrokiem szukając wspomnianego wcześniej posłańca. Kiedy tylko go dostrzegła, podeszła bliżej rzucając oczywiste w takiej sytuacji pytanie.
- O co chodzi? - nie podobało jej się zbytnio, że znowu ją gdzieś wysyłają, chociaż w ten właśnie sposób spędzała przecież większość czasu - jak nie misja, to trening, jak nie trening, to misja i tak w kółko.