Bleach Przebudzenie

Zaśmiał się może trochę głośniej aniżeli zamierzał, jednak taki panował tam harmider, że ciężko było rozróżnić co jest co. Przede wszystkim rozbawiła go jej wypowiedź odnośnie zapałek. W sumie inaczej by tego nawet nazwać nie mógł.
- No wiesz, jeśli mam porównywać co do czego, to mój Zanpakutou ma rozmiary całkiem niezłego drągala i tak nim właśnie wymachuję - wzruszył ramionami i na bez czela się do niej wyszczerzył. Czy było to dla niego dziwne? Całkiem możliwe.
- Może i Oni są od myślenia, ale nie powiesz mi przecież, że nie chciałabyś nakopać do dupy tym, którzy właśnie puszczają z dymem nasz dom. Każda moja komórka rwie się do tego by nakopać im do dupy - Mogła wyczuć, że przez słowa Jou przemawia coś więcej aniżeli chęć odwetu. W jego głosie mogła poczuć gorycz, smutek, bezsilność. Zresztą czemu tu się dziwić. Zamiast cokolwiek zrobić musiał siedzieć na dupie na Ziemi i jakoś zając swój czas aby nie myśleć o sytuacji jaka miała miejsce na górze. Rozejrzał się dokoła szukając jakiejś znajomej twarzy. Ale tak naprawdę nikogo prócz niej nie znał. Jakoś mu to nie przeszkadzało w tym momencie. Obserwował jak jego Pani Porucznik opatrywała Porucznika II Dywizji. Słyszał co nieco o nim, jednak nie miał nigdy możliwości poznania go osobiście. W sumie to chyba nawet został porucznikiem całkiem niedawno. Chyba. Jou jedyne co mógł to wysnuwać wnioski z plotek, które mogły nie mieć żadnego pokrycia w rzeczywistości. Ale w tym momencie Nas był dla niego czymś więcej aniżeli plotką. Był żywym dowodem na to, że walka jest poważna.
- A co powiesz na to byśmy sami podnieśli swe umiejętności wymachiwania zapałkami? - zapytał Shimoune. W jego pytaniu nie było żadnego sarkazmu ani cynizmu. Czysta propozycja podniesienia swych umiejętności przede wszystkim. Jou nigdy tego nie przyzna ale podziwiał Shimoune za jej umiejętności władania dwoma katanami.
- Wiec jak będzie?

- Nie do końca - zaśmiał się Jou na jej słowa o jego profesji. Przyglądał się jej teraz w zupełnie innym świetle. Jakoś tak teraz nie była zimną suczą, jak wcześniej.
- Widzisz, ciężko jest sprecyzować jakim rodzajem walki jest walka No-Dachi. - spojrzał na swego Zanpakutou i zaczął się zastanawiać, czemu akurat ten miecz go wybrał? O dziwo Jou uważał, że to nie użytkownik wybierał ostrze, ale ostrze wybierało użytkownika. Dla wielu Shinigami było to dość osobiste podejście do tematu. Wielu zapewne uważało, że zanpakutou to jedynie narzędzie. Ale dla Jou było w tym coś więcej aniżeli wzajemna zależność. Co prawda nie znał jeszcze imienia swego miecza, jego ducha oraz przyzwyczajeń owej świadomości. Jednak wiedział, że razem mają tworzyć jedność. Ponownie wyrwał się z zamysłu nad tym co z czym i jak. Spojrzał na Shimoune i zaśmiał się ponownie. Musiałby być idiotą aby walczyć w takim stanie. Ale jednak coś go pchało dalej. Coś...czego nie potrafił wyjaśnić.
- Miałabyś fory Shi - rzekł i puścił jej oczko.

Spojrzał na nią z lekkim dystansem. Zadziwiała go za każdym razem kiedy tylko coś powiedziała. Szybko jednak się otrząsnął. Miał teraz ważniejsze rzeczy na głowie aniżeli podryw jakiejś laski z II dywizji. Zresztą kim niby ona była? Nikim więcej aniżeli szeregową shinigami. Nic dla niego nie znaczyła.
- Mimo wszystko nawet siekierą musisz nauczyć się machać odpowiednio by ściąć drzewo - odrzekł spokojnym głosem i zaczął się wpatrywać w to co się działo wśród poruczników.

W głównej sali robiło się coraz gwarniej, bo zebrani pomimo ran zaczynali się wdawać w dyskusje. Wówczas z kolejnej bramy senkai która pojawiła się tuż przed wejściem do gabinetu głównodowodzącej wyszła pani Kapitan Tsuya z ręką na temblaku, a zaraz po nie kapitan Urahara w niemal przeciętym na pół kapeluszem noszący długie zawiniątko. Oboje mieli niezadowolone miny, lecz w przypadku kapelusznika było to bardziej widoczne.
- Zebrałam was tutaj z jednego powodu – oznajmiła bez wstępu pani kapitan donośnym głosem nie czekając nawet na to, by wszystkie rozmowy ucichły – Pomimo naszego oporu Soul Societ zostało przejęte przez Espadę. Do tego ponieśliśmy poważne straty pośród ludzie broniących naszego dotychczasowego domu. Porucznik Arashi zaginą bez śladu, zaś porucznik Patario poległ z ręki 5 Espady.
Wówczas Urahar zrobił dwa kroki do przodu rozwijając zawiniątko którym okazało się być… ramię z "5" wyciętą na bicepsie.
- Na chwilę obecną to miejsce staje się naszą bazą operacyjną jak i domem. Jest ona otoczona barierą potężnych Kido, więc na chwilę obecną nie musimy się lękać żadnych ataków ze strony Pustych. Zajmijmy się więc rannymi i przygotujmy na to, co przyniesie jutro – dokończyła przemowę patrząc po wszystkich zebranych w sali.
Następnie odwróciła się i zniknęła za drzwiami prowadzącymi do jej gabinetu.
Urahara ponownie zawinąwszy ramię poległego porucznika również skierował się do gabinetu Głównodowodzącej. Nim jednak miną drzwi próbował poprawić zniszczony kapelusz. Ten jednak rozdarł się do reszty upadając na podłogę w dwóch kawałkach, co widocznie jeszcze bardziej zdołowało jego byłego posiadacza.


Nagrody:
Rin Kano: 3850 rei, 2 umiejętności, ranga 8 oficera
Amane: 1000 rei, 2 umiejętności
Yumeno: 3850 rei, 2 umiejętności, ranga 18 oficera
Kureiji Shimoune: 3800 rei, 2 umiejętności, ranga 15 oficera
Washizashi Jou: 3800 rei, 2 umiejętności, ranga 16 oficera
Amaya Ochiyo: 3800rei, 2 umiejętności
Nassanael Hanakuro: 3800 rei, 2 umiejętności

Rozmowa została przerwana przez Uraharę i Tsuyę. Słuchała ich w milczeniu, a z każdym kolejnym słowem na jej twarzy pojawiało się coraz większe skupienie.
"Więc jednak..." - pomyślała, kiedy jej przeczucia potwierdziły się ze słowami Głównodowodzącej. Dłonie zacisnęły się w pięści, a na jej twarzy pojawił się grymas złości. Odesłali ich tutaj walcząc sami i...ponieśli klęskę. Czy gdyby zostali w Soul Society byłoby inaczej? Sądziła, że tak. Chociaż z drugiej strony, ze swoją obecną siłą nie była w stanie sama pokonać jednego Pustego, na co by im się zdała? Dłonie opadły na kolana bezwładnie, kiedy Shi zdała sobie sprawę z własnej słabości. Mieli tu zostać, póki co było bezpiecznie, ale co dalej? Spojrzała w kierunku Poruczników, bo jakby nie patrzeć tylko oni tutaj mieli cokolwiek więcej do powiedzenia i czekała.
Z zamyślenia wyrwał ją Jou, uśmiechnęła się nawet lekko słysząc jego wypowiedź.
- Zobaczymy, a i ja nie zamierzam się hamować. Nigdy tego nie robię - dodała cicho przypominając sobie swoje własne założenia. Tylko, jeśli da z siebie wszystko, będzie mogła osiągnąć o wiele więcej, tylko sięgając własnych granic i przekraczając je będzie w stanie stać się silniejsza. Shi nie zamierzała siedzieć w miejscu i czekać, aż śmierć po nią przyjdzie - będzie jej stawiała czoła wtedy, kiedy będzie trzeba i nie zamierzała z nią przegrać. Nigdy.
Jej spojrzenie przybrało chwilowo zupełnie inny wyraz, a na jej twarzy pojawiła się konsternacja.
- Ty się dobrze czujesz? - złote oczy zmrużyły się lekko, jakby szukały w jego słowach podstępu - Jeśli chcesz pogadać możemy pogadać teraz, noc jest po to, żeby odpocząć, a nie pierdolić o głupotach.
Być może nie zamierzał z nią gadać o głupotach, ale jej twarz ponownie przyjęła wyraz niezbyt towarzyskiej i choć wciąż z nim rozmawiała, Jou mógł odnieść wrażenie, że Shinigami niespecjalnie spodobał się ten pomysł. Może chodziło o słowa, których użył, albo może o coś zupełnie innego? Kto ją tam wiedział.

Spojrzała na niego uważnie i z całkowitą powagą, odpowiedziała.
- Nie? A ja tak.
Była w tej chwili tak poważna, że z całą pewnością jej odpowiedź można by potraktować serio. Uniosły się tylko kąciki jej ust, ale nic więcej. Westchnęła tylko cicho, kiedy dalej tłukł ten sam temat. Był...męczący, zdecydowanie męczący, ale skoro już mówił o treningu...cóż. Jedne kobiety wolą dostawać kwiaty, Shi wolałaby dostać solidny wpierdziel.
- Dobry pomysł, ja też chętnie się rozruszam, a lepiej jest trenować z kimś, niż walczyć z własnym cieniem - odpowiedziała zwięźle nie siląc się specjalnie na wydłużanie swej wypowiedzi. Shi tylko odpowiadała na pytania, ciężko było ją zmusić do tego, żeby sama coś powiedziała, bo najczęściej tylko po prostu ograniczała się do lakonicznych odpowiedzi nie chcąc sobie strzępić języka. No, chyba że trafił się jakiś ciekawy temat, wtedy mogła paplać godzinami o tym samym, ale teraz...teraz jej umysł zaprzątało to, co działo się w Głównej Sali, a wizja treningu choć wciąż była świeża, wciąż była nieco zbyt daleko, by zbytnio się tym ekscytować. Wiedziała przecież, że tylko dzięki treningowi stanie się silniejsza, że nie ma nic za darmo. Ale kiedy pomyślała o tym, jak wiele jeszcze czeka ją pracy, zacisnęła bezwiednie mocniej zęby, a jej spojrzenie przybrało zupełnie innej barwy. Nie chciała czekać, chciała coś zrobić, już, teraz, natychmiast, ale wiedziała doskonale, że właśnie w tej chwili powinna posiedzieć i poczekać jak reszta. Nic jej bardziej nie denerwowało jak czekanie w bezsilności.

-Ale... ale że jak to: zaginął...? - mruknęła Amaya półprzytomnie, bardziej do siebie niż do kogokolwiek, kto znajdował się z tej sali. Na jej twarzy automatycznie pojawił się wyraz głębokiej paniki. Natychmiast przerwała leczenie Nassanaela, które jedynie zahamowało krwotok i rzuciła się do obsługiwania swojej bransoletki. Urahara mówił, że dzięki niej będzie mogła skontaktować się z bratem gdziekolwiek by nie był, w każdym czasie... dlatego też drżącą ręką nacisnęła wszystkie niezbędne przyciski i po chwili - cała już drżąc - oczekiwała na sygnał. Im dłuższe było oczekiwanie, tym więcej objawów paniki się pojawiało. Po kilku sygnałach zaczęły drżeć jej nawet usta, po kolejnych - po twarzy spłynęły pierwsze łzy, a po kilkunastu siedziała już na podłodze, wpatrując się w urządzenie bez nawet jednego mrugnięcia i wylewając kałużę łez na swoje kimono, oraz powtarzając bezgłośnie imię brata. Nie obchodziła jej śmierć Patariko, nie zanotowała jej nawet. Informacja o zaginięciu Arashiego pochłonęła ją tak bardzo, że wszystko dookoła przestało się liczyć. A co, jeśli z niego nie została nawet ręka?

Pata...riko...nie...żyje. Patariko...nie żyje. Nie żyje. Nie ma go. Zginął. Umarł. Ten zajebany idiota umarł??? Że co?
Umysł Nassa się zaciął. Zatrzymał na tej jednej informacji. Inne bodźce jak narazie do niego nie docierały. Jego reiatsu dosłownie wybuchło. Nie zdawał sobie sprawy, że może zaszkodzić osobom z mniejszą Jej ilością. Zagryzł zęby tak mocno,że zatrzeszczało. Nie zwracał uwagi na leczenie lub nie leczenie Amayi. Chwilowo był nieczynny. Wkurwiony jak nigdy w życiu...Zacisnął dłoń na rękojeści miecza. I zamarł. Bo co da jego wściekłość? I jaki da przykład szeregowym? I jak pomoże Gotei w szale? Znowu?
Powstrzymał łzy które upierdliwie chciały pociec mu z oczu i uspokoił dłonie, które koniecznie chciały chwycić za miecz i mordować.
No i Amaya...wieści o Arashim...przecież ona płacze...siedzi na środku zgromadzenia Gotei i ryczy...nie. Tak nie może być. Nass nagle zdał sobie sprawę jak bardzo się przywiązał do pani porucznik...Zadziałał odruchowo,bardzo emocjonalnie ale w takiej chwili miał gdzieś rozsądek.
Podszedł do Amayki i po prostu Ją przytulił. Najlepiej jak umiał.
- Zaginął Amaya. Zaginął. Uspokuj się. Znajdziemy go.
Nie wiedział czy ma racje ale zaginięcie to nie śmierć.