Bleach Przebudzenie

Nass usiadł obok Amayi i chwycił za kufel. Wysłuchał Jej zdawkowej odpowiedzi i tak jak Ona upił porządnie z kufla. Kochał piwo. Uśmiechnął się gdy dziewczyna w zabawny sposób zauważyła i pozbyła się piany. Jemu chyba nic nie przylgnęło.
- Estetyczna? Zrobiłaś komuś operację plastyczną?
No bo...estetyczna? Nass nie znał się na takich sprawach...w ogóle słabo znał się na medycynie. I chętnie wysłucha co nieco o tej tajemniczej i tak bardo potrzebnej dziedzinie.
Zdmuchnął kosmyk włosów,który najpierw chciał wpaść mu do piwa a teraz zasłaniał lewe oko.

Amaya wiedziała, że spotka tu jakiegoś shinigami. Zawsze kogoś spotykała, choć nie bywała tu często, to za każdym razem o odpowiedniej porze, by kogoś spotkać, kogokolwiek, byle nosił charakterystyczne, czarne kimono. Z duszami niestety nie szło się dogadać, zawsze trzymały silny, emocjonalny dystans, wyczuwała to za każdym razem. Nie miała problemu z nawiązywaniem nowych znajomości i przyłączeniem się do kogoś, czy to do samotnej osoby czy też grupy. Zazwyczaj nikt nie odmawiał możliwości poznania pani porucznik czwartego oddziału, a że należała raczej do sympatycznych osób, to nikt też nie miał jej za złe takiego narzucania się, a nawet jeśli to nie miał odwagi jej tego powiedzieć - w 99 procentach przypadków była wyżej rangą. Smutno jej jednak było na każdą myśl o tym, że ludzie mogą być dla niej uprzejmi tylko dlatego, że jest porucznikiem. Wolałaby własnymi siłami zasłużyć na ich szacunek.
Osobą spotkaną w barze dzisiaj był Rin. Towarzysz wojaży Patariko Yukana, z tego kojarzyła go najbardziej. Jako że do Patariko nie pałała szczególną sympatią patrząc na jego "bohaterskie wyczyny", Rin również automatycznie kojarzył jej się źle. A nie powinno tak być, Amaya nie znając go od razu miała uprzedzenia. Czas się ich pozbyć. Właśnie po to chciała dosiąść się do Rina.
-Cześć. - przywitała się, jak zawsze grzecznie i z uśmiechem. - Nie potrzebujesz może kogoś do towarzystwa? - zapytała, będąc gotowa na każdą odpowiedź. Nigdy nic na siłę.

Taaak... i właśnie takie myślenie i zachowanie Amayę smuciło. Automatyczne zakłopotanie, tylko dlatego, że ona jest na takim a nie innym stanowisku. Rin w końcu też nie jest już szeregowcem, nie powinien tak nerwowo reagować na jej widok, który przecież w gruncie rzeczy nie był chyba aż tak straszny. W każdym razie, dziewczynie z twarzy nie schodził sympatyczny uśmiech, żeby tylko mógł poczuć się trochę bardziej swobodnie, żeby chociaż trochę przełamać go do szczerości. Ech, przerabiała to już dziesiątki razy.
Wbrew jego podejrzeniom, wcale nic sobie nie pomyślała na jego temat. A na pewno nie to, o czym on pomyślał. Nie miała pojęcia, czy przychodzi tu codziennie, czy raz w miesiącu, nie miała więc prawa od razu go oceniać widząc na stole butelkę. Ona należała do tych, którzy nie oceniają. Jedyne co pomyślała, to że z jakiegoś powodu brakuje mu dzisiaj towarzystwa. Może wcale go nie chciał? Może się narzucała? Przekona się o tym po dalszym jego zachowaniu. Skąd dzisiaj u niej te zapędy psychologiczne...?
- Czekasz na kogoś, czy tak po prostu - samotna wizyta? - zapytała luźno.

Amaya nie mogła wyglądać na zbyt wyluzowaną, bo to tylko sprawiłoby, że Rin stałby się jeszcze bardziej zdenerwowany. Zazwyczaj gdy ktoś wyżej jest w wyjątkowo dobrym humorze ona sama automatycznie stwierdza, że coś jest nie tak i zamyka się w sobie, żeby tego humoru nie zmienić. Ona też jest człowiekiem, też się denerwuje, chociaż bardzo by chciała, żeby w jej towarzystwie nie denerwowali się inni. Nie dlatego, że jest porucznikiem. Ale był już postęp. Zapytał: "Może się poczęstujesz?", a nie: "Może pani porucznik się poczęstuje?". Może to była wypowiedź nad którą się dłużej nie zastanawiał, ale podświadomie musiało to świadczyć o nieco większym rozluźnieniu i pewności siebie.
Amaya bawiąca się w psychologa. Niebezpieczna sprawa.
-Bardzo chętnie. - uśmiechnęła się. - Ale następnym razem ja stawiam. - miała nadzieję, że nadejdzie kiedyś "następny raz". Jeśli Rin się jej nie wystraszy. Na prawdę jest straszna?
Hej, a może tak małe odwrócenie ról? Słaba z niej aktorka, ale powygłupiać się można zawsze. Zgarbiła się więc, pochyliła głowę przepraszająco, i za chwilę, wpatrując się we własne stopy tak, jak przed chwilą zrobił to Rin mruknęła niepewnie:
-Znaczy... przepraszam. Bardzo chętnie się poczęstuję, panie oficerze, i bardzo dziękuję, że mogłam się przysiąść.
Takie małe przedstawienie powinno rozluźnić nastrój i uświadomić Rinowi odczucia Amayi.

-W..wybacz. - dziewczyna zaraz zrobiła się cała czerwona ze wstydu. - Ja chciałam tylko rozluźnić atmosferę, to wszystko. - nie chciała, żeby przyjął to w taki sposób. Myślała, że lekko się rozchmurzy. Rozumiała, że chciał się zachowywać z szacunkiem wobec niej, ale szacunek nie musi oznaczać budowania jeszcze większego dystansu niż ten, który jest na prawdę.
-Nigdy nie byłam dobrą aktorką.
Pozwalać sobie na zbyt wiele. Phi. Co to oznacza, że porucznik nie powinien na luzie gawędzić z oficerem? Że może mieć przyjaciół tylko wśród innych poruczników? No cóż, to nie dawało jej zbyt wielkiego wyboru... Rin niestety nie był zbyt przyjacielsko nastawiony. Tak jej się wydawało, ale rozumiała go. To jej wina, powinna podejść do tego delikatniej.
-Przepraszam raz jeszcze. Pójdę sobie, jeśli chcesz.
Spuściła głowę po raz kolejny, ale teraz już nie parodiowała zachowania Rina.
-Wyższa stopniem... nawet i bez stopnia mogłabym zszywać rannych i wycierać podłogi w salach. - mruknęła cicho, bardziej do siebie niż do swojego rozmówcy, skubiąc brzeg swojego kimono.