Bleach Przebudzenie

Zostawiona dla niej notatka nie zaskoczyła jej w ogóle. Ba, spodziewała jej się właściwie na dniach, może dzień lub dwa wcześniej, ale nie narzekała. Czytając karteczkę aż zaświeciły jej się oczy na samą myśl o nieco bardziej wymagającym treningu, niż zwykłym napieprzaniu powietrza na zmianę jedną, to drugą ręką. Dlatego nie musiał czekać na nią wcale długo, pojawiła się na skraju ścieżki ledwie parę minut po nim, a w złotych oczach doskonale widać było zachwyt. Najwidoczniej ta Herod-Baba lubiła takie miejsca, a kwitnące wokół wiśnie wprawiały ją w dobry, nieco nostalgiczny nastrój. Kiedy podeszła bliżej stając właściwie obok niego, spoglądając na rzekę i toczące się tu życie, była o wiele spokojniejsza, jakby łagodny krajobraz wpływał bezpośrednio na jej dziką naturę. Jej wyraz twarzy był o wiele łagodniejszy, a słowa, które padły z jej ust przez chwilę zakrawały na zupełnie inną osobę.
- Pięknie tu.

Skinęła tylko głową na potwierdzenie jego słów. Czasem zastanawiała się nad tym, jak by wyglądało jej życie, gdyby była człowiekiem. Obserwując radośnie biegające dookoła dzieci zastanawiała się, czy mając świadomość taką, jaką miała w tej chwili, potrafiłaby się jeszcze tak śmiać? Beztrosko, nie mając na głowie tyle, ile miała w danej chwili. Wciąż była młodą Shinigami, doświadczenie nabywało się przez całe życie, więc i takie spotkanie jak teraz powinno sprawić, że stanie się silniejsza. To dążenie do siły, czasami zastanawiała się nad tym, skąd się tak właściwie brało. Podświadomie chyba nie chciała popełnić tego samego błędu, co jej brat, chociaż...to nie był błąd, dzięki niemu właśnie przecież żyła. Pokręciła głową nieznacznie odtrącając zbyteczne myśli na bok, sięgnęła dłońmi ku rękojeściom obu katan wyciągając je jednym, sprawnym ruchem z sayi.
- Zaczynaj - oddała mu pole. Znacznie łatwiej było się bronić i później zaatakować, chociaż jeśli Jou postanowi oddać jej pierwszeństwo, nie zamierzała czekać do usranej śmierci. Czekała na jego reakcję, jedno ostrze ustawione było mniej więcej pionowo w pozycji obronnej, drugie nieco z boku, by w razie czego móc złączyć obydwa ostrza w krzyżowym bloku, lub wykonać odepchnięcie ataku lewą dłonią i zaatakować prawą w jednej chwili.

Właściwie do ostatniego momentu trwała w jednym miejscu obserwując jego atak, starając się przewidzieć jego kolejny ruch. Widziała, że chce za pomocą szybkości wykonać wpierw uderzenie, że gotuje się do uniku, ale Shi nie zamierzała nawet dać mu go wykonać. Wymierzony w jej kierunku atak starała się złapać w krzyżowy blok, który szykowała już na samym początku. Zaparła się nogami o podłoże najmocniej jak się dało chcąc go zatrzymać w miejscu, dopiero potem ostrzem, które bezpośrednio nie blokowało jego no-dachi zamierzała wykonać zwykłe, proste cięcie od boku. Co więcej, nie chciała dać mu uciec, dlatego, jeśli próbował uciekać, zamierzała pobiec za nim i korzystając ze swej szybkości zaatakować w taki sposób, by jednym ostrzem odbić jego ostrze w bok, a drugim wykonać pchnięcie.

Czarnowłosa nie zauważyła w jego zachowaniu czegoś dziwnego, dlatego, nawet jeśli nie dawał z siebie wszystkiego, nie zamierzała nawet na chwilę odpuścić. Bawiła się, doskonale się bawiła, ale różnica między nimi polegała głównie na tym, że Shi zawsze walczyła na poważnie, nawet teraz. Dlatego kiedy jego dłoń wystrzeliła w jej kierunku blokując prawą dłoń, uśmiechnęła się pod nosem. No tak, mogła się tego spodziewać przecież. Sam fakt, że walczyła za pomocą dwóch broni nie znaczył, że jej przeciwnik będzie ograniczony tylko i wyłącznie do jednej dłoni. Dlatego właśnie się uśmiechała, bo wiedziała, że nie będzie z nim tak łatwo, co sprawiało, że jej chęć walki rosła z każdą chwilą.
O dziwo, nie broniła się przed blokiem, a pozwoliła jedynie, by jej prawa dłoń została odsunięta od głównego celu. Mało tego, kolejny jego ruch wyglądał tak, jakby spełnił swoje założenie, czyli miał w niej wywołać poczucie zagrożenia, którego tak właściwie tam nie było. Shi mimo wszystko zamiast uniknąć ataku, wystawiła po prostu lewy bark napierając z całą dostępną jej siłą na Jou chcąc go odepchnąć dalej. Miało to zaburzyć jego równowagę, uniemożliwić atak i dać jej sposobność do wyprowadzenia własnego ciosu prawą dłonią. Atak miał nadejść z ukosa od góry tnąc w dół w taki sposób, by w najgorszym przypadku, nawet, jeśli zablokuje, ostrze wiedzione szybkością i siłą ciosu zatrzymało się na barku Shinigami.

Zmrużyła ślepia, kiedy od niej odskoczył, bo zamiast natrafić na ciało barkiem, uderzyła powietrze. Nie podobało jej się to, ale nie znaczyło to wcale, że dała za wygraną. Shi dopiero się rozkręcała, złote oczy z uwagą podążały za przeciwnikiem już w chwili uniku łapiąc go na cel.
- Pieprzysz głupoty - warknęła coraz bardziej rozeźlona, a im bardziej była zła, tym więcej siły wkładała w każdy atak. Była całkowicie na nim skoncentrowana, każdy kolejny atak miał być szybszy i silniejszy, nie kryła swych emocji, nie kryła swych intencji, walczyła na poważnie z każdą kolejną chwilą podkręcając tempo.
Właściwie w momencie jego odskoku ruszyła za nim chcąc znaleźć się jak najbliżej przeciwnika. Obniżyła w tej chwili środek ciężkości opierając się na prawej stopie, lewe ostrze pomknęło od boku, więc musiał je zblokować, żeby nie oberwać w ramię, prawa dłoń natomiast wystrzeliła w kierunku jego gardła, jakby chciała je przebić na wylot.

Ostatnio edytowany przez Kureiji Shimoune (2015-01-01 18:22:17)

//W międzyczasie, Shimoune, wyślij mi na priv opis swojego wewnętrznego świata, wygląd i charakter twojego zanpaktou w formie ludzkiej oraz wygląd twoich broni w shikai. Od Jou już dostałem.

Walka pomiędzy tą dwójką nie mogła być wyrównana. Koniec końców, Shimoune była o wiele szybsza, toteż szanse Washizashiego były zbyt małe, żeby w ogóle mieć nadzieje na zwycięstwo. Szczególnie w takiej sytuacji... Może gdyby się postarał, wtedy by był w stanie walczyć dłużej, albo nawet wygrać. Miał na to w końcu szanse.
Dzięki odskokowi, Jou uniknął przebicia gardła mieczem. Mimo to, druga z broni Shimoune trafiła go w ramię. Zostawiło mu tam ładną ranę, co utrudniało walkę tą ręką. Prawą, w tym wypadku. Niestety, coś im przerwało dalszą walkę. Był to ryk Hollowa. Poczuli oni też nagły napływ mas reiatsu. Dużej ilości reiatsu. To nie zwiastowało niczego dobrego. Chyba byli zmuszeni zaprzestać dalszej walki.

Być może i jakby się postarał to jakimś cudem by wygrał ową potyczkę. Jednak na pewno nie z Nią. Widział różnicę między ich umiejętnościami. Ta różnica była tak wielka, że z trudem dotrzymywał jej kroku. Widział to doskonale. Zastanawiał się w ogóle co mu strzeliło do łba. Prawie zginął, bał się śmierci, ale po raz pierwszy od czasów niepamiętnych to okazał. Wszystko naraz sprawiło, że dopiero po chwili zdał sobie sprawę z rany, którą odniósł. Spojrzał na ramię i nawet nie zdziwił się temu co zobaczył. Przełożył no-dachi do drugiej dłoni. Niestety nie była to ręka, którą dobrze władał mieczem. Już miał się szykować do kontry kiedy poczuł masywne reiatsu. Pomimo, że nie posiadał zdolności wyczuwania Reiatsu, czuł ogrom tej energii duchowej. Mimowolnie każda jego część ciała zaczęła drżeć. To reiatsu było....silne. Dopiero pytanie Shimoune przywróciły go rzeczywistości.
- Tak, nic mi nie jest - odpowiedział machinalnie dosłownie. Nie potrzebował by ona nad nim się litowała czy też rozczulała. Jego spojrzenie momentalnie dosłownie stało się na pewien sposób ostre i złowrogie. Wiedział też doskonale, że potyczka z tamtym czymś skończy się w jeden sposób dla niego.
- Nawet jeśli zginiemy, przynajmniej damy z siebie wszystko - szepnął do kogoś, kto najwidoczniej w jego mniemaniu stał tuż za Shimoune. Uśmiechnął się nawet do tego kogoś. Nie wiele myśląc ruszył w kierunku owego Reiatsu.