Bleach Przebudzenie

Na miejsce może nie dotarła pierwsza, ale na pewno nie jako ostatnia. Kiedy tylko przekroczyła drzwi tej sali, rozejrzała się podejrzliwie wzrokiem wodząc po zgromadzonych tu Shinigami, ale też i Bounto, Vizardów...Zmrużyła złote ślepia, ale ciężko było stwierdzić, czy jest to oznaka niezadowolenia, czy kobieta już tak po prostu miała. Starała się wślizgnąć do sali tak, by jej nikt nie zauważył, co i tak graniczyło z cudem, bo ani nigdy do cichych nie należała, a z tatuażami zdobiącymi jej twarz, raczej nieciężko ją było zauważyć. Czy wyróżniała się poza tym z tłumu? Możliwe. Nie do końca była pewna jak powinna się ubrać, a że nie przykładała większej wagi do własnego wyglądu, to nie posiadała w swojej garderobie niczego więcej, jak munduru. Dlatego w nim przyszła, warto jednak dodać, że wybrała ten najmniej poszarpany, najładniejszy i nawet wyprany! Czarnowłosa już od progu zachowywała się tak, jakby wcale nie chciała tu być, a mimo wszystko przylazła. Dlaczego? Tajemnica została rozwiązana w momencie, w którym kroki szybko skierowała do jednego ze stołów, na którym przygotowany został poczęstunek. Wydawało się, że nie zamierza stamtąd odstąpić nawet na krok i tak też przez pierwszych kilka chwil było. Kto przychodził na takie przyjęcia, żeby jeść? Oczywiście, że Shimoune. Zachowywała się czasem tak, jakby tydzień czasu jedzenia w paszczy nie miała, dlatego w chwili obecnej nie obchodziło jej nic więcej, jak tylko jedzenie. I jakoś specjalnie nie przejmowała się tym, że mogło to być niegrzeczne, biorąc pod uwagę jej zachowanie i tak cud, że jeszcze nikogo nie zbluzgała, że jej w drogę wszedł. Musiała być bardziej głodna, niż przypuszczała. Mijając tylko Kapitana Uraharę i Kapitan Deguchi, skinęła im niedbale głową, jakby nie warto było sobie nimi zaprzątać głowę, po czym łapiąc po drodze szklankę, pierwszą z brzegu butelkę, usiadła gdzieś w pobliżu jednego ze stołów zamierzając się wpierw najeść i napić. Bo wiadomo, że głodna Shimoune to zła Shimoune, a napita stawała się o wiele milsza dla otoczenia, zatem bezceremonialnie zamierzała się nabzdryngolić po to, by nie pamiętać, że w ogóle z kimkolwiek miała do czynienia.

Jako, że Rin robił za "łącznika" z Vizardami tak więc wyruszył do kryjówki mniej więcej w tym samym czasie co i oni. Właściwie to wyruszył trochę wcześnie, chcąc za wszelka cenę uniknąć kontaktu z Hyiori. Po tym co się stało ze szpilką którą otrzymała od Urahary wolał jednak trzymać bezpieczny dystans.
Nim jednak wszedł do sali wstąpił do baraków. I zatrzymał się tam na dłużej niż się spodziewał. Czemu? Nie wiedział jak ubrać się na taką imprezę. Czy powinien założyć coś konkretniejszego, czy może lepiej pozostać w tym co miał na sobie - czyli mundur Shinigami który akurat był w najlepszym stanie. Jednak te rozważania zeszły na drugi plan kiedy doszło do podjęcia decyzji czy pozostawić Onsei ekō w pokoju, czy też zabrać ją ze sobą. Ostatecznie postanowił wziąć ją ze sobą uprzednio wytarłszy jej pochwę i wypolerowawszy klingę.
Kiedy w końcu dotarł na miejsce okazało się, że sala była już w dużym stopniu była wypełniona gośćmi. Oczywiście pierwszą osobą którą rozpoznał w tłumie był kapitan Urahara, który zdawał się dotrzymywać towarzystwa kapitan Tsuyi.
Stanąwszy kawałek dalej przy jednym ze stołów sięgnął po jeden z kieliszków i nalawszy do niego zawartości najbliższej butelki zaczął rozglądać się po tłumie (zakładając jednocześnie, że zawartość kieliszka starczy mu raczej na większość wieczoru). Jego ciekawość zwrócił jakiś Shinigami o czarnych włosach, który przywdział czarny garnitur jednak nie ruszył się z miejsca zauważając kontem oka coś co było chyba sporych gabarytów kotem. Nie był jednak pewien czy przypadkiem mu się nie przewidziało.
Upiwszy nieco z naczynia i krzywiąc się przy okazyjnie dalej rozglądał się po zgromadzonych szukając kogoś znajomego. I chyba mimowolnie wypatrując Hyiori zastanawiając się co też mogła na taką imprezę.

Simon przyszedl pozno ale dotarl. Na wejsciu dalo sie zauwazyc ze mial on juz swoja butelke z "napojem". Rozejrsal sie dookola szukajac znajomej geby.
- Siema wszystkim!
Krzknal glosniej. Kto uslyszal ten uslyszal. Dawno nie widzial takiego zbiorowiska ludzi. Z obecnych ludzi znal tylko Amqye i Rina ale oni widocznie byli zajeci wiec wolal by nie przeszkadzac. Kultury to on jeszcze mial, mimo iz owa butelka trunku byla juz oprozniona do polowy. Wzrokiem szukal Nassa ale go jeszcze nie widzial. Widocznie nie byl ostatni. Podszedl do jakis szeregowych i zaczal z nimi rozmawiac od razu ruzgajac ich za ich oficjalne podejscie do niego. Jego rozmowe przerwal jednak moment w ktorym ujrzal kota...Dosc duzego. Podchodzac do niego lekko skrzywil glowe. Gdy znajdowal sie w odleglosci wyciagniecia reki, przykucnal i powoli zaczal wyciagac dlon w celu podrapania go pod proda.
- Ciebie akurat na pewno nie znam ale wydajesz sie fajna.
Usmiechnal sie lekko acz kolwiek widocznie, dokladnie ogladajac "kotka".

Ostatnio edytowany przez Simon (2015-08-13 14:28:16)

Kiedy Amaya pojawiła się w sali większość osób znajdujących się w jej pobliżu. Właściwie to wszystkie rozmowy w tym miejscu zamilkły, a każda para oczu skierowała się w jej stronę. Ciekawe kim trzeba by było być, by nie zainteresować się kimś kto pojawia się będąc w takim stanie. Urahara zdecydowanie nie był jedną z takich osób, bo kiedy tylko zobaczył panią porucznik natychmiast stracił zainteresowanie zabawą i chyba pierwszy raz w historii dosłownie zabrakło mu jakichkolwiek uwag. Zdawał się również nie słyszeć słów która wypowiedziała  do niego młoda Quincy, tak samo jak ona chyba nie zauważyła jego aktualnej rozmówczyni która właśnie upuściła wszystko co miała w rękach. Nie zrobiło to na nim najmniejszego wrażenia, choć jego stopy zostały ochlapane dużą porcją formaliny.
Dopiero kiedy wspomniała o zabawie i ruszyła ku najbliższemu stolikowi odzyskał kontakt z rzeczywistością i ruszając za nią pozostawiając oniemiałą Tsuyę.
- Zaczekaj Amaya - zatrzymał ją łapiąc ją za niezabandażowaną rękę - Co dokładnie się stało? Co za próbki? Jakie laboratorium? I gdzie jest twój brat?
W tej chwili zdawało się, że znanym wszystkim Urahara gdzieś wyparował zostają zastąpionym kimś kto tylko wygląda jak on. Nie miało to jednak większego wpływu na atmosferę która zapanowała na sali. Do pełni pełnowymiarowego zdziwienia brakowało tylko tego, żeby ktoś z zebranych wypuścił trzymany kieliszek.
- Co się stało? - powtórzył nie mogąc doczekać się od niej odpowiedzi.
W tej właśnie chwili rozległ się dźwięk który w panującej ciszy brzmiał niczym huk - trzask tłuczonego kieliszka.

Została... została tak jawnie zignorowana i to na oczach tych wszystkich żołnierzy. W sumie to poczuła się tak jakby Kisuke nieświadomie wymierzył jej naprawdę siarczysty policzek. Uniosła jeszcze wyżej głowę i wyprostowała się jakby to było bardziej możliwe. Popatrzyła na wszystkich mrożąc ich wzrokiem. Jawnie mówiła nim, że ta zniewaga wcale nie pójdzie sucho i nie da sobą teraz pomiatać. Ale wszyscy patrzyli tylko na tą dziewczynę "Kim ona jest?" Zastanawiała się. Lustrowała wszystkich wzrokiem patrząc na ten szok. Nie wiedziała o co chodzi. Była zupełnie zbita z pantałyku. Momentalnie zapomniała o swojej urazie. Teraz tylko patrzyła na odgrywającą się przed nimi scenę. Nawet odgłos tłuczonego szkła nie wytłumaczył jej niczego. A potem te pytania Urahary. Powoli sobie układała w głowie ewentualną historię. "To jest ktoś ważny, który wyjechał na jakąś potyczkę... Aha. Szukała brata. I nie mieli od niej wieści. Ona zaś nie wie nic na temat rzekomego rodzeństwa... I jeszcze jej wygląd. Jakby wyszła z psychiatryka..." Zamyśliła się. Opuściła głowę i oparła ją na ręce w geście zadumania. W końcu tu nie chodzi tylko o polepszenie stosunków. Można tą impreże wykorzystać ku jej własnym celom. Z tego stanu wyrwał ją dopiero głos dziewczyny. Poderwała głowę na moment przestraszona. To trwało jednak nie dłużej niż jedno mrugnięcie oka. Podeszła bliżej ku Amayi i ujęła ją za rękę
- Hebi Kage, wysłannik Quincy. Mnie również miło widzieć uprzejmie nastawionych Bogów Śmierci
Odpowiedziała jej uprzejmym uśmiechem jednak za nim kryła się nutka nieszczerości. Tak naprawdę nie sądziła, że jest możliwe aby Shinigami byli uprzejmie nastawieni. W końcu to krwiożerczy Bogowie Śmierci niosący jej sztandar. Tak wyglądali w jej oczach

W chwili w której porucznik Amaya pojawił się w tłumie Rin mało nie wypluł tego co aktualnie miał w ustach. W porę się jednak powstrzymał, choć nie było to łatwe bo miała wprost powalające wejście.
Przyglądając się jak podchodzi do Urahary i zaczyna z nim "rozmowę" zastanawiał się co też jej się stało, że wygląda jakby ją wpierw pokrojono na kawałki, a potem na szybko poskładał. I to chyba nie bardzo się na tym znając. Jednak dopiero kiedy upuściła trzymane przez siebie słoiki i do Rina dotarł aromat jaki się z nich uwolnił miał dość.
Odstawił kieliszek na brzeg stołu przy którym stał dalej przyglądając się rozgrywającej sytuacji - zresztą jak większość sali z jego panią kapitan włącznie. Kiedy w pewnym momencie po sali rozszedł trzask tłuczonego kieliszka myślał, że co najmniej jakiś korytarz się zawalił.
Uspokoiwszy serce które mało mu nie wyskoczyło z piersi wreszcie zauważył dziewczynę której Amaya uścisnęła dłoń.
"Quincy?" chłopak nie wierzył w to co usłyszał "Rozumiem, że miała to być impreza integracyjna, ale zaprosić jednego z Quimcych? No odważne posunięcie..."
Stwierdzając, że już nic mu dzisiaj nie zdziwi ponownie sięgnął po swój trunek i nie odrywając wzroku od jakże osobliwej pary ściskającej sobie dłonie wychylił większą część zawartości kieliszka przy okazyjnie odnosząc prażenie, że cały kręgosłup mu się prostuje.
- No ładnie... - wydusił jeszcze z siebie.

Dziewczyna zaraz zaczęła się rozglądać. Gdzieś na sali było dziwne reiatsu. Pusty, jak w mordę strzelił. Dziwne, że do tej pory nikt się na niego nie rzucił. W sumie to ludzie ogólnie dziwnie się zachowywali. Stali tak, niektórzy nawet z otwartymi ustami i gapili się właśnie na nią. To przecież nie zbrodnia, uścisnąć rękę quincy. Na jej miejscu pewnie wielu zrobiłoby to samo, ta dziewczyna jest przedstawicielem. Amaya powinna nawet pogratulować jej odwagi, w końcu przybyła sama jedna pakując się w paszczę lwa. Na pewno potrzebny będzie dobry treser, który ją przed tym lwem obroni, ale w końcu to chyba Urahara ją zaprosił? Powinien się poczuć do tej roli.
Co do pustego, Amaya i nim wolała się nie zajmować, bo - bądź co bądź - on też w jakiś sposób musiał się tu dostać, kapitan musiał być świadom jego obecności. A skoro ten pusty sam nie wywołał jeszcze wielkiego zamieszania, to nie warto narażać się na gniew kapelusznika. Goście są gośćmi.
-Więc... mogę już dołączyć do zabawy, czy są jeszcze dla mnie jakieś rozkazy? - dziewczyna wyglądała na lekko zniecierpliwioną. Zachowywała się tak, jakby sama zupełnie już zapomniała co chlupało pod jej butami gdy przestępowała z nogi na nogę, jakby nie pamiętała, w co jest ubrana, jak wygląda, czy skąd i w jaki sposób tu przyszła. Miała się za regularnego uczestnika przyjęcia.
-O, a jeszcze... czy porucznik Hanakuro wrócił już ze zwiadu? - zapytała. Martwiła się o niego, choć nie wiedziała ile czasu minęło od chwili, kiedy sama opuściła kryjówkę, to miała przeczucie, że Nassanael już powinien tu być.