Bleach Przebudzenie

Z rzadka przerywana cisza w zachmurzonym krajobrazie snów... każdy dźwięk, szmer...  niecierpliwie oczekiwany...  obietnica czegoś nieosiągalnego... kolejny szmer, błysk kropli wody... odbicie kamiennych w ścianach... krok... trzask łamanego szkła... szmer... śmiech... krok, kroki... głośne, głośniejsze... równomierne jak tykanie zegara...
Nieznośnie wżerające się w głowę, monotonnie powtarzane "TIK-TAK" Wszystko zbyt głośne, zbyt jasne, nawet spod przymkniętych powiek.
Wygodnie tu... ciepło...
Co się stało? Gdzie ja jestem... ogarnianie rzeczywistości takie trudne... przebłyski walki... Hollowy... i to nieznośne tykanie.
-Oh, zamknij się budziku- bełkotliwie kieruje prośbę gdzieś w eter. Wyciąga rękę... jest... mały i metalowy.
Patrzy na godzinę... Trzecia?... Piętnasta?... Brak okien nie pomaga w rozpoznaniu.
Odkłada zegarek, przeciera oczy "To nadal mi się śni?"
Obok łóżka złożone kimono... nowe? Mechanicznymi ruchami ubiera się. Wszystko jest wyuczone, nienaturalne, w zwolnionym tempie.
"Jak długo spałam? Gdzie jestem?"
Jej Zanpakutou leży na stoliku obok... Wspomnienie uśmiechu...
Wstaje i na chwiejnych nogach podchodzi do drzwi - Jest tu ktoś? - kolejne zdanie rzucone w przestrzeń...

Stała i tępo wpatrywała się w drzwi które jeszcze chwilę wczesniej staly zamknięte. Pogrążona w stanie podobnym do lunatycznego nie reagowała na większość bodźców płynących z otoczenia. Nawet nagłe pojawienie się wątle wygladajacego medyka, tylko częściowo skupiło uwagę dziewczyny.
Z pewnym opóźnieniem typowym dla nieogarniajacej rzeczywistości osoby, skrzyżowania spojrzenie z Shinigamim, przekrzywiła głowę i obojetnie sie w niego wpatrujac odezwała się cicho
-Nie, nie czuję się dobrze... tylko... trochę mi słab - I jakby na potwierdzenie tych slow oparła się o framugę oddychające ciężko. Chwieje krokiem popierając się ściany wróciła do łóżka.
-Kim jesteś? Co się stało? Jak długo spałam? - Wyrzuciła z siebie pytania biorąc głębsze oddech między nimi. Zdała sobie sprawę,  że takie nagłe wstawanie chyba nie było najlepszym pomysłem.

- Mhm... A co z resztą? Rinem, Yumeno i tym blondynem? Walki nadal trwają? Minęło aż pięć dni... Jak wygląda sytuacja na froncie? - Na wspomnienie o towarzyszach utomatycznie sie ożywiła. Usiadła na łóżku wpatrujac się w Haru, oczekując odpowiedzi.
Jeśli jej nie otrzyma spróbuje znaleźć je na własną rękę wychodząc z pokoju.

Amane popatrzyła krzywo na cicho zamykające się za Shinigamim drzwi. Westchnęła ciężko z irytacji. Bynajmniej nie miała ochoty leżeć już ani minuty dłużej.
"A teraz naprawdę powinnaś odpocząć" Sparodiowała w myślach polecenie swojego "lekarza". Skąd mógł wiedzieć w jakim jest stanie skoro nawet jej nie zbadał, a przecież prawie, że dopiero zasłabła mu w drzwiach... Słowo "dziwne" było najlżejszym jakie w tym momencie przychodziły rudzielcowi do głowy. Ale skoro zostawił ją w takim stanie w jakim ją zastał znaczy, że nie może być z nią tak źle. Idąc tym tokiem rozumowania Amane stwierdziła, że chora w cale nie jest a nawet gdyby była to lekarz przecież by jej o tym powiedział.
Nie zwlekając, Amane uśmiechnęła się do siebie, poprawiła włosy i wyszła z pokoju. A jej myśli i kroki skierowaane były w stronę kapitana II oddziału.

- Hej, hej, spokojnie - odpowiedziała unosząc ręce w obronnym geście - Znaczy, nie jestem jeszcze zajęta ale... o co chodzi?
Amane spojrzała pytająco na blondynkę której jeszcze przed chwilą tu nie było. Czekając na odpowiedź zrobiła krok w stronę ściany usuwając się jednocześnie z drogi grupce medyków którzy nieśli, w bliżej nieokreślonym kierunku, chwiejące się naręcza szkła laboratoryjnego.

Optymizm dziewczyny był wręcz zaraźliwy - Ej, serio, nie ma sprawy... Tylko, wiesz... z połamanymi żebrami na wiele ci się nie zdam - odparła wesoło rozmasowując obolałe ramię, gdy tylko z powrotem stanęła na ziemi.
- A teraz po kolei: o jakiej misji mowa, gdzie się ona znajduje, kto ci ją zlecił i komu miałabym zdać raport gdybym ją skończyła? Hmm... I może jakieś informacje o tobie w razie niewygodnych pytań. - Wyliczając, Amane zdała sobie sprawę, że tak naprawdę nie ma pojęcia z kim rozmawia i chyba najwyższy czas to zmienić.
- A tak w ogóle to jestem Amane - Wyciągając rękę obdarzyła dziewczynę ciepłym uśmiechem.

Misja którą  zaproponowała jej Narumi nie brzmiała jakoś  skomplikowanie, ot ubicie kilku potworków w pobliskim, eee... parku?
Chwila, chwila... wręcz dało się słyszeć dźwięk towarzyszący poruszanym w umyśle trybikom. Jednak jej ciąg myślowy był pełen luk a winne temu było niestety... niedoinformowanie.
Uniesiona brew i zdziwienie wypisane na twarzy idealnie oddawały emocje dziewczyny. Po prawdzie sanitariusz wspominał coś o wycofaniu się oddziałów z Seiretei ale powiedział to tak szybko i mimochodem (pomijając fakt, że była wtedy jeszcze trochę zaspana), że umknęło to jej uwadze.
- Właściwie to tak, mam jedno pytanie. Dlaczego stacjonujemy na Ziemi? I co się stało W Soul Society?
W chwili wypowiedzenia ostatniego słowa nie była do końca pewna czy chce poznać odpowiedź.
Jednak co zostało zapytane nie może zostać odzapytane. Spodziewając się najgorszego - Spojrzała dziewczynie w oczy i czekała

"Jasne, nie ma sprawy" Miała powiedzieć za dziewczyną posyłając jej lekki uśmiech, gdy ta znikała jej z oczu. Jednak nawet na taki przejaw radości nie było ją stać. Nie teraz.
Czuła się trochę oszukana... zaskoczona... pusta...
Głuchy łomot rozniósł się po korytarzu po tym jak Amane uderzyła pięścią w ścianę.
"Byłam nieprzytomna podczas gdy Seiretei... nie, Całe Soul Society zostalo przejęte przez Hollowy?!" Nie mogła sobie tego wybaczyć, nie potrafiła.
Była wściekła na siebie, na świat, na swoją bezczynność... "Nigdy więcej" Uderzyła raz jeszcze, tym razem na tyle mocno, że poczuła w nadgarstku całą siłę którą włożyła w cios. To ją trochę otrzeźwiło. Spojrzała na swoja dłoń... na koniec korytarza...
"Grupa Pustych w parku, co?" Podjęła decyzję. Ruszyła w stronę drzwi, strzepując pozostałości tynku, które ukruszyły się jej na rękaw podczas uderzenia. "Już niedługo Puste bestie"
I wyszła kierując się we wskazane przez Narumi miejsce.

[z/t]