Bleach Przebudzenie

-Amane dziękuję ale teraz trochę za późno.
Powiedział wstając zupełnie nie zwracając uwagi na to że ktoś na nim wisi.
-Potworku.
Rzucił do Misuki stojąc już o prostych nogach.
-Zeskakuj i łap moją katanę. Pouczysz się z Kenjim.
Skończył zdanie podrzucając nogą jedną i drugą pochwę z katanami. Jedną przypiął z powrotem do paska a drugą skierował ku bounto na jego plecach. Złapał swoją kurtkę i zaczął naciągać na jedną rękę z drugą się wstrzymał aż Misu zejdzie.
-Kenji. Jako shinigami musisz walczyć mimo odniesionych ran. Ja nie będę atakował zbyt mocno żeby nie uszkodzić Cię bardziej, zwłaszcza że już cię poturbowałem. Na Misuki uważaj. Katane trzyma drugi raz w ręce. Zasada jest prosta. Walczymy spokojnie i bez rozlewu krwi. Każdy na każdego.
Powoli złapał za katanę i wyciągnął do połowy.

Zachowanie nowego było dla Misuki obojętne, ponieważ ani go nie znała ani nie ufała mu do końca, przecież mógł nie wiedzieć do końca kim ona jest i jakimi zasadami kieruje się jej rasa.
Gdy wisiała sobie tak spokojnie na Simonie była troszkę zawiedziona tym, że nie udało jej się go wystraszyć. Mimo to uśmiechała się czując jak chłopak się podnosi znów mogła poczuć, że jednak nogami trochę jej daleko do ziemi i, że to przyjemne uczucie.
- Słucham Cię mój wyjątkowy Shinigami? I tak wiem jestem potworem, ale pomagam ci noo...- uśmiechnęła się szeroko i, gdy ten wspomniał o tym, że ma zejść i złapać za katanę mało co nie zemdlała. Pomruczała coś o tym, że nie pozwala jej odpocząć jaki jest okropny itd.
- Przecież wiesz, że nie potrafię walczyć bronią- powiedziała z dość mocnym tonem głosu jak, by mu coś chciała konkretnie przekazać. -Ja bez Lulu nie potrafię walczyć- zerkała na niego z poirytowaną miną, ale, mimo to efektownie przeskoczyła przez niego i złapała za katanę leżącą przed jej nogami.
- Wszem i wobec oświadczam, że, jeżeli on mnie skrzywdzi, choćby upadnę przez niego i stłukę sobie tyłek ty Simon, za to odpowiadasz- palcem wskazywała na Hayashiego a zerkała na Simona z uśmieszkiem, po czym na końcu swojej wypowiedzi wypiela mu język. Stała teraz na równych nogach obok Simona a katanę opierała na barku cicho podśmiewając się, wiedziała, że to będzie najśmieszniejszy moment jej życia.
Wystawiała jedną nogę do przodu jak, by chciała zbudować napięcie w tym miejscu , lecz po chwili stanęła przed Simonem uśmiechając się.
- Żądam zmiany broni, to jest za ciężkie.- zaśmiała się i przechyliła głowę robiąc wielkie oczy. - Błagam

Kenji kiedy to widział, że para nowych osób w gronie zaczęła rozmowę, trochę go to zdziwiło. Nic nie mógł na to poradzić, przecież mogli być tak naprawdę kochankami i rozmawiali o swoich prywatnych sprawach. Wreszcie Hayashi usłyszał głos Simona, który to go poprosił, żeby ten podszedł bliżej. Oczywiście nie miał nic do stracenia, więc zbliżył się ku dziewczynie, która miała także być jego sparing partnerką. Miał nadzieję, że jest silna, wreszcie będzie musiał się nauczyć z wyczuwania reiastu, mimo to że potrafił tylko i wyłącznie wyczuwać swoje, gdyż nad nim panował.

                                Wreszcie kiedy to usłyszał męski głos, Szatyn nie mógł się powstrzymywać, wydarł z siebie przepotężny krzyk, który tak naprawdę nie był jeszcze tak silny, po czym wybił się z pięty i ruszył najpierw na mężczyznę, który to połamał mu trochę żeber. Kiedy ten go zaatakował, miał nadzieję, że jego cios się powiedzie, lecz wiedział że ów shinigami jest z siedem razy silniejszy od niego, ale cóż tutaj chodziło tylko i wyłącznie o trening i nic więcej. Młody Shinigami miał nadzieję, że uda mu się go pokonać, choć wiedział że i tak mu nie dorówna, no chyba że za kilka lat. Wreszcie Kenji odskoczył do tyłu, po czym ruszył na dziewczynę, która mogła mieć nie lada problemy z ostrzem, można było zauważyć że je ledwo utrzymuję.

                                                                                                                    Postanowił więc, że dla niej będzie łaskawszy, mimo iż nie przepadał za dobrobytem płci odmiennej. Hayashi od razu ruszył na nią, po czym zamachnął się z silnym impetem na nią i chciał sprawdzić, czy jest silna. Był ciekaw jej reakcji, jak i odruchu przyjęcia jego ataku, wreszcie on też nie był aż taki słaby. Uważał, że może chociaż ją pokonać, skoro miała problemy z udźwignięciem ostrza, które dostala od swojego dobrego znajomego, bo tak obydwoje się zachowali. Wreszcie Szatyn parę razy walnął ją, pewnie i tak się obroni przed jego atakami, ale tego się dokładnie nie dowie, gdy nie zobaczy jak odreaguję ów kobieta którą przed chwilą zaatakował.

Nie obchodziła go siła ów Simona, gdyż młoda Misuki wydawała się słabsza od jego partnera, dlatego i tak był podekscytowany, że pokona kobietę, jeśli w ogóle mu się to uda. Młody mężczyzna odskoczył do tyłu, po czym złapał kilka oddechów i rzekł w ich stronę:
- I jak, może być, mój trenerze i jego koleżanko?? - rzekł w ich stronę z morderczym uśmiechem na twarzy. Nie wiedział czemu, ale akurat taki miał wyraz, sam jeszcze się zastanowił przez chwilę co jest z nim nie tak. To pewnie była za duża ekscytacja i strach przed własną porażką, czy też wygraną, kto wie pewnie zobaczy z czasem. Miał nadzieję, że szybko dwójka jego sparing osób mu odpowie, wreszcie musi wiedzieć jaka była ich reakcja na ataki jego ostrza. On też przecież nie był aż tak zwyczajnym wojownikiem, wreszcie należał do bogów śmierci, którzy po jakimś czasie zyskają moc dwa razy silniejszą, tylko o niej na razie nie wiedzą niestety.

Simon machnął kataną w powietrzu raz jeszcze.
-Zasapałeś się po jednym ataku a do tego jeszcze jako pierwszy swój cel obrałeś kobietę. Hmm....Ciekawe.
Dał kilka kroków w przód. Złapał Misuki za rękę bez broni, obrócił nią dwa razy żeby zakręciło jej się lekko w głowie, objął w pasie i przerzucił przez ramię klepiąc lekko w katanę.
-Nie żyjesz.
Skomentował spokojnie z uśmiechem.
-Czemu ja nie widziałem Cię jeszcze z tej strony?
Spytał szybko klepiąc ją ręką po tyłku.
Spojrzał ponownie na Kenjego.
-Stabilna pozycja, silny uścisk i samo zaparcie. Wszystko czego potrzebujesz by wygrać. Przyjmij pozycję żeby móc swobodnie poruszać się po polu walki ale żebyś nie przewrócił się po ataku. Broń trzymaj mocno ale nie sztywno. Uprzyj się a nawet jeśli przegrasz to i tak wygrasz.

Opuściwszy gabinet Głównodowodzącej Rin przystaną pod boczną ścianą głównej sali zamiast iść prosto do wyjścia.
Przyglądając się innym Shinigamim zastanawiał się co właściwie mógłby zrobić. Jakoś nie miał specjalnie ochoty prosić o kolejną misję - ta na pewno zostanie mu dostarczona we właściwym czasie. Zaś chęć ponownego pójścia do parku nie była jakaś duża.
Następne parę minut spędził rozmyślając nad tym jak spędzić wolne chwile i obserwując innym Shinigamich wędrujących za swoimi sprawami.
W końcu w westchnieniem odkleił się od ściany i ruszył w poszukiwaniu jakiejś znajomej mu osoby.

- Pana również dobrze widzieć kapitanie Urahara - przywitał się Rin kłaniając się z lekkim uśmiechem, jednocześnie nie ukrywając lekkiego zaskoczenia na jego widok. W końcu drewniane obuwie powinno dać znać, że jego właściciel właśnie się zbliża. Chyba, że aż tak się pogrążył we własnych myślach, że nie zarejestrował tego jakże charakterystycznego stukotu który przecież musiał się rzucać po uszach w otoczeniu wypełnionym sandałami.
- Nie specjalnie kapitanie - dodał jeszcze choć jego rozmówca najpewniej sam to wywnioskował po jego wcześniejszej pozycji - Dopiero co jedno skończyłem i nie zdążyłem zająć się niczym innym. A coś się stało?
Nie wiedzieć czemu, ale przy Uraharze Rin czuł się nieco... swobodniej. I to chyba nawet trochę za swobodnie mając na uwadze stopień jaki posiadał jego rozmówca. Bądź co bądź był to jednak kapitan, a on pomijając stopień rozmawiał z nim jak równy z równym.

- Nie widzę przeszkód bym panu nie towarzyszył - odpowiedział Rin na propozycję Urahary. I nie była ona wynikiem spojrzenia kapitana. Po prostu możliwość wyrwania się choć na trochę z kryjówki - nie łączące się z koniecznością wykonania jakiejś misji - wydała mu się dobrym pomysłem. Nawet jeśli wiązała się z ewentualnym spotkaniem z Hiyori. Była jednak szansa, że jeśli do tego dojdzie to właśnie kapelusznika ściągnie na siebie większość - jeśli nie całą - jej uwagę na sobie.
"Zwłaszcza po jej ostatniej obietnicy" pomyślał wspominając laczka łamiącego mu nos.
- I proszę mi wybaczyć tą impertynencję, ale pamięta pan o obietnicy jaką złożyła Hiyori wobec pana?