Bleach Przebudzenie

Kolejny raz dotknął jej włosów. Kolejny raz zamarła na chwilę. Dziwne, że dotyk potrafi sprawiać takie rzeczy.
-Z wielką chęcią.
Odparła bez zastanowienia. Wstała z krzesła i zaczęła iść w stronę parkietu lekko stąpając po ziemi. Odwróciła się na chwilę by mrugnąć do Ryu i wtopiła się w tłum tańczących. Szybko została porwana przez muzykę oraz kilku towarzyszy na jeden kawałek. Jednak żadnemu nie poświęcała uwagi.

Ohhh... Jaka szkoda... Skończyły się szybsze kawałki...
Nie wiedzieć czemu dodawały one Kimurze zastrzyku energii. Czuła jak jej ciało porusza się w rytm muzyki. Nie musiała o niczym myśleć, niczym się przejmować. Jedynie rzucała kocie, zalotne spojrzenia kolejnym partnerom do tańca. Jednak żadnemu nie pozwoliła się zbliżyć na tyle by swoimi bardzo chętnymi rękoma zbadał powierzchnię jej krągłych... pośladków Mimo to w tańcu była kusicielką. Ukradkowe uśmiechy, delikatny dotyk dłoni na klatce piersiowej... Niby drobiazgi a działają cuda...
Nie zeszła z parkietu gdy DJ postanowił pomęczyć swoją kolekcję płyt z sentymentalną, melancholijną melodią. Dźwięki te powoli prześlizgiwały się przez umysł, dotykały zmysłów... Tylko naprawdę beznamiętny człowiek nie dałby się przekonać tym taktom. Tym bardziej ucieszyła się gdy poczuła dłonie Ryu na swojej talii. Powolny, leniwy uśmiech rozkwitł jej na twarzy i odwróciła głowę by rzucić mu spojrzenie spod pół przymkniętych powiek.
-Już myślałam, że nigdy mnie nie znajdziesz...
Podała mu dłoń i powoli obróciła się by stanąć nim twarzą w twarz. Baardzo powoli, tak, jak prędkości nadawała jej melodia. Cóż... Miała nadzieję, że Kuchiki umie tańczyć, ponieważ chciała dać wszystkim tym, którzy zrejterowali przed tak trudnym wyzwaniem jak powolny, zmysłowy taniec, małe show...
-Tylko mocno mnie trzymaj...
Wyszeptała mu czule do ucha i w chwilę później odchyliła się do tyłu unosząc delikatnie jedną nogę zgiętą w kolanie. Sukienka nieco podjechała jej ku górze odsłaniając zgrabną nóżkę, jednak posłusznie chowając przed wścibskimi oczętami inną część garderoby

EDIT

Dziewczyna przetańczyła w ten sposób kilka kawałków. Głodne oczy mężczyzn podążały za każdym jej ruchem, a nuż uchyli rąbka sukni? Ale nieee, mili panowie. Kimura pozostawia takie widoki tylko dla tego wybranego. Po tym jak muzyka ucichła, Bounto skinęła głową partnerowi. Podeszła do baru, podpisała rachunek i uśmiechnęła się do barmana. Opuściła lokal ciągnąc za sobą spojrzenia.

Ostatnio edytowany przez Ayame Kimura (2014-02-23 18:36:20)

Amaya wychodziła do baru żeby się napić niezwykle rzadko. Spotkanie jej w takim miejscu jest na prawdę fenomenem. Można więc tylko szacować jak wielkim fenomenem jest to, że ostatnio za każdym razem kiedy już zdarzy jej się wyjść, na swojej drodze spotyka Nassanaela. To, że zobaczyła go dzisiaj zmusiło ją nawet do refleksji: czy to los czyni z Nassanaela jej towarzysza do picia, czy po prostu przebywa on w miejscach, gdzie można się napić tak często, że przychodząc niemożliwą jest go nie spotkać. Jako, że nie znała go dobrze, obie z tych opcji na chwilę obecną musiały być równoprawdopodobne.
-Cześć. - podeszła do niego, uśmiechając się wesoło i przyjaźnie. I ona była ubrana inaczej, chociaż nic całkowicie wyjątkowego to nie było. Zwykła, czarna sukienka pasuje na wszystkie okazje.

Dziewczyna usiadła obok niego. Czasy się zmieniają, schematy nie są już takie istotne. Kobiety chcą być silne i niezależne. Nie oznacza to jednak, że nie lubią, gdy wyręcza się je w drobnych pracach, przytrzyma im się drzwi, albo, na przykład, postawi drinka. Przecież to takie przyjemne.
-To co i ty. - odpowiedziała uśmiechnięta, sadowiąc się wygodnie z nóżką założoną na nóżkę. Zauważyła dobry humor Nassanaela, ostatnim razem kiedy się widzieli nie było mu chyba tak wesoło, to było spotkanie z poważnymi rozmowami. Cóż, dzisiaj chyba zechciał lekko wyluzować.
-Dziękuję. - zarumieniła się leciutko na komplement i założyła za ucho kosmyk włosów, wciąż rozpromieniona. - Dobrze, że mam go na co dzień.
Gdy otrzymała zamówienie, sama również lekko sobie łyknęła. Nie idzie sobie odmówić takich przyjemności.

Amaya słuchała, co mówił Nassanael, i choć zdania rzeczywiście budował w sposób godny poety, to gadał nawet z sensem. Najpierw kiwając ze zrozumieniem głową zgodziła się z jego opinią na temat Gotei i jego sztywności. Sama miała grafiki zawalone po marginesy, a choć starała się zwracać do ludzi z jak największą swobodą, to zawsze czuło się to napięcie. Każdy był zawsze zabiegany i w stresie, a i konfliktów pojawiało się coraz więcej.
Dziewczyna niestety nie była w stanie domyślić się, czego chłopak chciałby, ale gdy tak patrzył jej w oczy, poczuła nieokreśloną potrzebę potargania mu włosów, chociaż miał je zebrane opaską. Podniosła już dłoń i zawahała się przez chwilę myśląc, czy powinna, aż w końcu zaryzykowała i i potargała te kosmyki, których była w stanie dosięgnąć, po czym uśmiechnęła się z satysfakcją, jakby właśnie dokonała czegoś wielkiego.
-Cieszę się, że ci się podoba. - zaśmiała się krótko na kolejne jego stwierdzenie odnośnie stroju. - Ja uważam, że shinigami powinni być bardziej wyluzowani i mieć mniej obowiązków. To pomogłoby znaleźć czas na budowanie dobrych relacji! - odpowiedziała z entuzjazmem.

-Nie pochwalam kopania tyłków, ale potwierdzam, że niektórym się należy. - odpowiedziała, jednak ona nie bawiła się w szeptanie mu do ucha, to byłoby nieco nie na miejscu z jej strony. O ile zachowanie Nassanaela można było postrzegać jako jak najbardziej normalne.
Sama uniosła swoją szklaneczkę, jednak nie spieszyła się tak bardzo jak towarzysz, ale powolutku upijała sobie po troszku. Nie chciała przecież, żeby alkohol za szybko uderzył jej do głowy. Jakoś wyjątkowo mocna w piciu nie była, a upić się nie przyszła.
-Jeśli chcesz, to proszę bardzo. - uśmiechnęła się, lekko nieśmiało na jego ostrzeżenie o dalszej mowie poetyckiej. - Może będzie mi dane zostać osobą, która odkryje twój literacki talent.

Amaya roześmiała się wesoło na ten spontaniczny utwór. Oczywiście, nie są to szczyty światowej poezji, ale jak na coś wymyślonego na poczekaniu w barze nad szklaneczką whisky, to prezentował się całkiem przyzwoicie. Ośmieszanie się, a rozbawienie kogoś to dwie zupełnie różne rzeczy, Nass na razie zabawiał Amayę poezją na szybko, skutecznie, bo uśmiech jej z twarzy nie schodził. Gdy skończył nie klaskała, ale pstryknęła palcami kilka razy, tak jak to robią na wieczorkach poetyckich we wszelkiej maści amerykańskich filmach, w celu wyrażenia swojej aprobaty.
-Zaiste, jesteś wybitnym twórcą utworów wierszowanych. - pochwaliła go jeszcze.

Zbliżywszy swe usta do szklanych rantu
zauważył młódkę blondynkę z kolegą zza lokalu kantu.
Głośno kolejny łyk upał i mlasnął donośnie
zastanawiał się czy nie podjąć tematu jakiegoś ale o czym odnośnie?
Spraw czarnych kiecek ruszać nie wolał
albowiem ostatnio za czyn ów łeb go rozbiła.
Chęci było nie lada do wspólnej konwersacji
jednak pojawia się pytanie.  Czy warto język strzępić do tak dumnej nacji?

Wymawiając "dumnej"  szyderczo się uśmiechnął jednak głowy zza szklanicy piwa nie podniósł. Głos jego,  choć cichy był dobrze słyszalny dla siedzących nieopodal shinigami.

Ostatnio edytowany przez Konrad (2014-06-13 01:04:13)