Bleach Przebudzenie

Amaya w sumie też dzisiaj miała ochotę przez chwilę posiedzieć sama, ale nie przeszkadzało jej, że przyszedł tu Patariko. Lubiła ludzi, i jeśli oni chcą z nią rozmawiać - nigdy nie odmówi. Na dodatek, może nawet przyjemniej będzie poobserwować ten widok w czyimś towarzystwie.
-Cześć. - odpowiedziała ze spokojnym uśmiechem. - Jakoś daję radę. A co ciekawego u ciebie? - zapytała. Może chłopak opowie jej jakąś ciekawą historię?

-Vasto lorde... mój nie miał cycków, ale wiem coś o tym. - uśmiechnęła się. Ona też została zaatakowana... cudem udało jej się przeżyć. Gdyby nie pomoc vizarda, zginęłaby nie tylko ona. Los chciał żeby przeżyła, więc żyje.
-Seireitei się rozrasta, mamy nowe oddziały, nowych kapitanów... vizardzi u nas rządzą. Mi udało się zostać porucznikiem medycznego. - pochwaliła się wesoło. - Odbudowali jeden z baraków... dużo się dzieje.

Dziewczyna za radą towarzysza usiadła obok niego. Ona też zaczęła się mu przyglądać. Rzadko rozmawiali, niewiele o nim wiedziała, choć często działali na tym samym polu. Spotykali się podczas różnego rodzaju zadań, ale nigdy nie było czasu i okazji, żeby nawiązać bliższe kontakty. Teraz czas idealny!
-Nie jestem twoim porucznikiem, więc nie musisz. - uśmiechnęła się. - Chyba, że masz ochotę dołączyć do czwórki.
Nawet nie spodziewałaby się tego po nim i byłaby mocno zaskoczona, gdyby powiedział, że tak na prawdę ma zamiar stać się jednym z medyków. To chyba nie w jego stylu.
-Ona jest straszna. - odpowiedziała dziewczyna na wspomnienie pani kapitan głównodowodzącej i aż dreszcz ją przeszedł, gdy pomyślała o jej zimnym spojrzeniu i głosie mrożącym niczym lodowe sople. - Ja teraz już chyba długo jej nie odwiedzę. Dopiero, gdy pojawi się taka konieczność. Na szczęście, teraz mam innych kapitanów... choć można polemizować co do tego, czy lepszych. - Lisa... druga kochana pani kapitan.

-Obiecuję, że będę ich pieczołowicie leczyć, żebyś tylko mógł zbić ich jeszcze raz. - zażartowała. Ona wielką fanką bicia nie była, ale jak mus to mus - nie narzeka i nie wzbrania się za wszelką cenę.
-Woda jak dla mnie trochę zimna. - odpowiedziała na pytanie i zaczęła zastanawiać się nad słowami chłopaka. - Jak to, połowa Seireitei?
Nie była w stanie wpaść na to, o co mogło chodzić Patariko. W każdym razie, musiał wiedzieć dużo więcej niż ona pod tym względem.

Takie triki. Amaya nic takiego nie potrafiła, a szkoda - czasem się przydaje. Dźwiękiem niestety wody nie podgrzejesz. Polemizowałabym też co do piorunów... woda przewodzi prąd, więc jeśli włożył do niej rękę i użył piorunów, to czy nie powinno go porazić? Zostawmy jednak moje czysto logiczne rozumowania dotyczące praw fizyki i załóżmy, że woda stała się cieplejsza. A zbiornik jest prawie zamknięty, więc po pewnym czasie znowu się wychłodzi, no ale parę chwil to zajmie.
Sprawdziła jednak dłonią obecną temperaturę wody i wydała jej się ona dużo cieplejsza niż przedtem.
-Ale bajery... - mruknęła cicho, po czym zdjęła swoje shinigamie sandały i skarpetki, usiadła na brzeżku i w cieplejszej już teraz wodzie zanurzyła nogi, mniej więcej do połowy łydek, machając nimi swobodnie.
-Zabić espadę? To ja może nie będę teraz pytać. W sumie i tak w końcu się dowiem, prawda? - teraz miała przerwę od obowiązków. Nie musiała gadać o nadchodzących wydarzeniach.

Jest moc, jest energia. Wporzo, nie dyskutuję z tym.
-Może jeszcze kiedyś się przyda. - uśmiechnęła się.
Spojrzała na chłopaka i jego położenie względem siebie i wody. Gdyby tak tylko machnąć porządniej ręką, wylądowałby w niej szybciej niż mógłby zareagować. Problem był jedynie taki, że dziewczyna nie wiedziała, czy może sobie na taki gest pozwolić. W końcu nie znają się aż tak dobrze, więc chyba nie powinna... zrezygnowała więc. Może jeszcze kiedyś natrafi się taka okazja.

-No cóż... niech ci będzie. - wcześniej nie miała zamiaru wchodzić do wody z powodu jej temperatury, jednak teraz wymówka została usunięta. Woda cieplutka, a Amaya wiedząc, gdzie idzie, przygotowała się na ewentualność pływania.
-Faaaajny tatuaż. - powiedziała, przyglądając się. Ona nie miała tatuażów, a szkoda. Zawsze marzyła o jakimś... jednak na pewno nie aż na taką skalę.
Jak pływać, to pływać. Dziewczyna zrzuciła więc swoje czarne kimono, złożyła je elegancko obok sandałków... po czym (nie mogła się powstrzymać) do wody wskoczyła z rozbiegu i NA BOMBĘ! W każdym razie, jeśli Patariko nie wszedł jeszcze do wody, to teraz na pewno był już mokry. Rozbryzg wody pierwsza klasa.

dla ułatwienia działania wyobraźni: KLIK  (zbyt szeroki dostęp do obrazków...)