Bleach Przebudzenie

Przepraszam, a czy rozmowa obrała tor wykraczający poza "przyjaźń"? Ja nic takiego nie zauważyłam. Ani Amaya tu się do nikogo nie dobiera, ani jej towarzysz. Po co więc zmartwienia? Ta blondyna jest zupełną i bezapelacyjną mistrzynią w sztuce zwanej "friendzone", a jedynym mężczyzną jakiego kocha jest jej brat bliźniak. Tak było, jest i będzie.
No cóż, może kultura pływania obowiązuje, ale dziewczyna wprost nie mogła się powstrzymać, by przypomnieć sobie tą cudowną zabawę dzieciństwa. Bywała czasem dziecinna, ale cóż... świat dorosłych jest nudny.
-Takie bajery... mi tam się nic nie pojawiło. Chociaż chciałabym kiedyś mieć tatuaż. - odpowiedziała, gdy już wynurzyła się z wody.

-Nawet tatuaż umiesz zrobić? - zaśmiała się dziewczyna. - Sto procent bajer.
Woda za zimna? No to zagrzał. Chcesz tatuaż, jasne, załatwione.
-A gotować potrafisz? - zapytała jeszcze wesoło. Może Patariko po prostu umie wszystko?
A nie, nie wszystko... przyznał się do braku umiejętności medycznych. Ale w sumie coś musi zostać dla innych, prawda?
Dziewczyna położyła się na plecach na wodzie i zaczęła dryfować.

Nie bawmy się prądem w wodzie, proszę. Bo sprawi to, że na prawdę zacznę rozwodzić się nad zasadami fizyki, a tego nikt by nie chciał. W każdym razie, póki co logika zachowana nie jest.
-Na dobry początek... - wszystkiego jeszcze można się nauczyć. Chociaż... czy to potrzebne? Patariko na pewno znajdzie sobie jakąś lasencję, która zrobi mu ramen, ale nie z torebki.
Gdy przez jakiś czas nie widziała chłopaka na powierzchni wiedziała, że coś się święci... i nagle... SZCZYP!
-Cholera jasna! - wyraziła się aż, no bo co... zaskoczył ją ten niespodziewany atak. - Ej! - od razu stanęła na nogi przerywając swój dryf. - Co to miało być? - zapytała, jednak nie gniewnie, a właśnie z zaskoczeniem w głosie.

-Dobrze... - uśmiechnęła się dziewczyna. W końcu to nic strasznego, czemu miałaby się gniewać. - Ale nie rób tego więcej. - pogroziła mu palcem. Nie wyglądało to jednak groźnie, głównie przez uśmiech goszczący na jej twarzy... ale czy Amaya kiedykolwiek wyglądała groźnie?
-I lepiej nie baw się prądem w wodzie!
Nie mogła być mu dłużna, odwzajemniła chlapnięcie. Bitwa wodna? Challenge accepted!

-Może ty tak, ale ja nie. - odpowiedziała. Na temat prądu, oczywiście. Może on nie bał się elektryczności, ale gdyby w nią tak pierdzielnęło, to nie byłoby co zbierać.
Oczywiście, może dobrze się bawił... a z Amayi spływała woda. Najbardziej z włosów. Przypominała teraz nieco topielicę. Gdy Patariko znowu zniknął, już wiedziała, że zaraz znowu coś się stanie.
-Oho... - mruknęła tylko.

Patariko Yukan napisał:

Patariko wynurzył się słysząc znajomy głos.
"Ayame!"
Ucieszył się w duchu. Szybko ocenił odległość dziewczyny względem wody. Daleko, za daleko.
-Amaya o ile jestem ja to nie masz co się bać. Ayame. Zapraszamy, co Cię tu sprowadza?

Dziewczyna zrobiła jeszcze parę kroków naprzód. Nieufnie jednak spojrzała na Patariko przypominając sobie pluskanie wody. Wolała pozostać sucha, przynajmniej dopóki ma na sobie sukienkę. Ten materiał cholernie wolno schnie!
-Cóż... Każdego zainteresowałoby to co się tu dzieje, zwłaszcza, że w pierwszym odruchu można pomyśleć, że kogoś topią... Można powiedzieć, iż "rzucam się" na ratunek Amayi.
Uśmiechnęła się szeroko i zakołysała przenosząc ciężar ciała z pięt na palce. Splotła ręce za plecami i ściągnęła usta w cienką linię.
-No więc ciocia Ayame przyszła i będzie was dzieciaczki pilnowała. Żadnego podtapiania i wchodzenia do wody przed upłynięciem godziny po posiłku.
Usiłowała pozostać poważna, lecz marnie jej to szło. Odpuściła w końcu i machnęła ręką. Z powrotem na twarz wstąpił jej szeroki uśmiech. Przysiadła na ziemi krzyżując nogi w kostkach i podparła się rękoma odchylając się nieco do tyłu. Odpowiadając na pytanie Amayi...
-Jakoś leeeci. Właśnie zwiałam Kuchiki'emu z parkietu. Jednak na tyle kulturalnie by nie odstawiać numeru z niezapłaconym rachunkiem za napój. Szukam trochę ciszy, zwłaszcza, że w uszach dudni, jakbym wystała się koło głośników na hard metalowym koncercie...
Bachnęła się na ziemię i przeciągnęła, prostując kości. Przeturlała się na brzuch by nadal utrzymywać kontakt wzrokowy z dwójką znajomych.